Ես ինչքան մոմեր վառեմ . Որ մէկը՞ կրնայ մեզ լուսաւորել . Լուսաւորել մեզ սարսափելի մութէն, Երբ այնտեղ մանուկ մը աչքերը կը բանայ զէնքի ձայներով, Երբ կործանիչ օդանաւերը մեր վրայէն կը թռչին կ’անցնին Առնելով մեր յոյսն ու հաւատքը . Իմ երեսս ինչպէ՞ս ժպտայ, Երբ աչքերուս մէջ վախէն զատ բան չկայ . Ու գացողը կ’երթայ, ու զարնողն ալ կը զարնէ. Անգամ մը եւս մեր աչքերուն առջեւ եղածին կը լռենք, Շշուկն ու փսփսուքը կը տիրեն բոլոր թաղերը Ու բոլորս յուսահատ, յոգնած եւ թոռմած Կը սպասենք լոյս, յոյս կը սպասենք ուշացած, շա˜տ ուշացած խաղաղութի˜ւնը ....... Շլացուցիչ եւ հիանալի կերպարանքը դուրսը այնտեղ՝ ծաղիկները բուրումնաւէտ իրար նախանձելով իրենց պսակները կը բանան թափելով իրենց մեղմիւ ու լուռ յուզիչ եղանակը բնութեան մէջ զոր հետզհետէ կը տարածուի այս անդորր սենեակիս շուրջ: Բայց իմ հոգիս այստեղ կը բաբախի անդադար, կարծես թռչուն մը ապիտակ բանտակած եմ հոգւոյս մէջ ու կը զարնէ թեւերը ամրապինդ, կարծես թռչիլ կը փափաքի: Ու դարձեալ ահաւասիկ իր թեւերովը կը զարնէ զիս աւելի բարձր ու աւե'լի: Կը մեղքանամ ես իրեն, կը չարչարուի խեղճ ու անտէր, դարձեալ կը զգամ բարձրացաւ աւելի վեր հասաւ կոկորդիս, շունչս դժուարացուց ու արցունքներս իմ աչքիս ու վերջապէս մահուան սուգը կ’ուլայ, կը հանդարտի խաղա՜ղ ու լուռ: Սակայն, վերստին ծովը իր զօրաւոր ալիքովը ալեկոծուած է ու այս անգամ աւելի հզօր ու ես շուարած, թէ որմէ՞կը լսեմ ՝ դուրսի ձայնը ռումբերու՞ն, թէ իմ թռչունիս թառա՞նչը .իմ սիրտս որու՞ն բաբախէ ՝ թռչունի՞ն թէ՞ այնտեղ մահուան սուրին: Ես մերցուցի այսօր իմ թոչունս սպիտակ ու անմեղ որ ափս՜ոս անմեղ ձայնն էր խիղճիս որ չէր լռէր: 27/3/2013 Քրիստինա Տէր Ստեփանեանն ինքն իր մասին Ծնած եմ 1997-ին, Սուրիա (Հալէպ): Աւարտած եմ Ազգային Կիւլպէնկեան Վարժարանը, այնուհետև Կրթասիրաց Սարգիս Չեմպերճեանի Երկրորդական Վարժարանը: Կը բնակիմ Հալէպ ընտանիքիս հետ, այսինքն ՝ հօրս Մինասի, մօրս Սօնեայի, քրոջս եւ եղբօրս հետ: 2010 թուականին Բերիոյ Հայոց թեմի Քրիստոնէական դաստիարակութեան խորհուրդի երիտասարդներու վարչութեան կազմակերպուած Միջդպրոցական Շարադրութեան մրցումին առաջնութիւնը շահած եմ: Ես որպէս Կրթասիրաց վարժարանի առաջնակարգ աշակերտուհի աւատելէ ետք կը փափաքիմ Համալսարանի դեղագործութեան ճիւղը ուսանիլ միաժամանակ Հայագիտութիւն կատարելով Հանճարեղ գրողներու այդ սուրբ ճամբուն քայլերս կ’ուզեմ նետել: Իմ կեանքի նպատակս է արդարօրէն ուրիշներուն առանց ոտնակոխելով աշխատիմ բոլոր գործի ասպարէզներէն ներս բացառիկ դիրքը գրաւելու համար եւ արդարութեան շատ կարեւորութիւն կուտամ: Ես ամէնէն շատ կը սիրեմ մեր Հանճարեղ Բանաստեղծներէ ն ՝ Պարոյր Սեւակը, Վահան Թէքէեան, Աւետիք Իսահակեանը որոնք ունին գեղասքանչ ու աննման քերթուածներ: Երազանքս է նաեւ բանաստեղծութիւններ, յօդուածներ գրելուն կողքին թատերգութիւններ գրել եւ բեմադրել այսպիսով Հայ ազգին ու գրականութեան մեծ օգուտներ ընծայել: Բանաստեղծութիւններս կ’ուզեմ գրել արեւելահայերէնով եւ արեւմտահայերէնով: Քրիստինա Տէր Ստեփանեանի նախկինում գրած ստեղծագործություններից. Հալէպը երէկ եւ այսօր (վավերագրություն) *** Ես ինչքան մոմեր վառեմ . Այս գիշեր անգամ մը եւս Բանտարկած եմ ինքզինքս, Տխուր սէր մը կեցած աչքերուս առաջ` Երկու թռչուն նստած իրար հակառակ, Կարծես իրենք ալ տխուր ինձ նման, Ամէն վայրկեան կ’իյնան թելերէն ասուպներու նման. Ու հեռուէն ձայներ կը լսուին որոտումի` զօրաւոր ու բարկացած, Ու կը նային աչքերս դէպի հեռուն անորոշ Թէ ո՞ւր կ’երթայ այդ անյայտ ճամբան.... Ես այս գիշեր ալ այսպէս եմ` Կոյր ‚խուլ խելագարուած, Առանց գինիի գինովցած . Ու թռչունը մելամաղձոտ աչքերը ինծի ուղղելով . Ու ես խաբուած, վախցած եւ կորսուած` Իրարմէ կը խնդրենք ու կ’աղաչենք պճեղ մը յոյս. Թող զարդարեն մեզ այս գիշեր հեռուէն լսուող ռումբի ձայները Բայց մենք պիտի մնանք այդպէս ու միշտ ուզենք իրարմէ ապրելու համար պճեղ մը յո˜յս ...... *** Այնքա˜ն ծերացած, այնքա˜ն յոգնած կը զգամ ինձ Զարմանալով թէ ինչպէ˜ս հասայ ես այս օրին, Երբ քանի մը քայլ անդին, Արիւնները կը հոսին ու ձայներ կը բարձրանան` Աղաչելով Աստուծոյ, անդին՝ հայհոյելով . Թէ ինչպէս կը դիտենք ու կը լռենք մութին Ու չի լսուիր երբեք եկեղեցւոյ զանգին ղօղանջը` Զէնքի սարսափելի ձայնէն աջ ու ձախ . Հովը նոյնիսկ կը վախնայ, կ’ուզէ ներս մտնել Պատուհաններն ու դուռերը զարնելով, Բայց բախտաւորն է որ ներսը տաքուկ կը մնայ ետքը` բախտաւորն ալ չի մնար: ինչու՞ կը ստիպուինք լսել ձայնարկութիւններ ամէն տեղէն եւ լռութիւնը չի տիրեր բոլորիս այս գիշեր Կ’ըսուի թէ մահն է, Ո'չ, մահը մեր մէջ է, Երբ բոլորս կը սպասենք մահը ու կը վախնանք . Ամէն ին՞չ սուտ է, միայն մահն է իրական . ին՞չ կը շահիմ կեանքէն, ին՞չ կը շահիմ, երբ ունիմ դրամ, երբ ունիմ յաջողոթիւն, սէր եւ ուժ, Սակայն յանձնած եմ մարմինս մահուան Ու երբ վերջս ալ այդ ժանգոտած երկաթէն տարբերութիւն մը չունի . Կը սպասենք դալկահար դէմքով, անդադա˜ր կը սպասենք, իսկ եթէ մահը յետաձգէ մեզ խեղդելը այս գիշեր Մեր դողդղած շրթունքէն պիտի փրթի մէկ բառ` «Խաղաղութի˜ւն» *** Չէի գիտեր մահուան այսքան սարսափելի ըլլալը, Այսքան անխիղճ, այսքան դաւադիր ըլլալը Երբ մահուան պատճառով այնտեղ, մութին մէջ կարծր Երկաթը կը դողդղայ` իմ սիրտս վախէն չդողա՞յ: Չէ ', ալ չի կրնար ծովը գալ մազերս շոյել ու դադրեցնել Դողահար սիրտս` ալիքներէն. Խանգարուած հոգիս` մղձաւանջէն . Աստուա' ծ իմ, ինչպէ՞ս քեզի հաւատամ, Երբ անդին անմեղը կ’ուլայ անդադար Մեղաւորին պատճառով անարդար . Ահա ', տե՛ս, չեմ կրնար նայիլ քեզ Ամչկոտ աչքերս լուռ Կը դառնան հեռուն շա՜տ հեռուն, Ուր միայն կան ահռելի մահն ու երկար քուն ..... Տե՛ս, կը տապալիմ ոտքիդ տակ Ու կը թափին գլխուս վրայ հուր ու կայծակ . Ես չէի գիտեր մահուան այսքան սարսափելի, այսքան անխիղճ, այսքան դաւադիր ըլլալը: |