Քամին՝ մելանխոլիկ ջուտակահար, Քամին՝ դեղնաշշուկ, քամին՝ նարինջ, Ամեն վայրկյան այստեղ՝ Զվարթնոցում, Եւ ավերիչ է, եւ արարիչ: Ավերում է դեղին շիրմաթմբեր, Ստեղծում է նորը հեռվում մի քիչ, Քամին՝ սարսա՜փ-սարսու՜ռ, քամին՝ թմբի՜ր, Քամին՝ նարի՜նջ-նարի՜նջ... Դեղին տերեւներն հավաքել քամին, Խորանն է լցրել տաճարի, Հետո սուլում է մենավորի պես, Մենավորի պես ինքն իրեն ասում, Թե հիմա կրա՜կ, կրա՜կ կճարի, Կրակ կվառի ու կտաքանա... Արեւն իջել է եւ կիսակործան խորանի խորքում Այն հին, հեթանոս հուրն է բորբոքում: Ինչպես բոլոր լավերն այս աշխարհում, Քեզ էլ տառապանքով ստեղծեցին, Հետո լցրին խունկով, բույրով արեւարյուն, Հետո լցրին արեգնածին: Հետո ավերեցին չստեղծողներ օտար: Միշտ էլ կատակում է փիլիսոփա կյանքը... Ուրիշների համար՝ դու պատմության վթար, Իսկ ինձ համար .. մնաց միայն տառապանքը: |