Արդեն տհաճ է

ժամանակի խոնավ քիթը,

Ու ժամանակը լորձոտում է ճանապարհս՝

լցված քաղաքական մեռելներով:

Մի կերպ բարձրացնում եմ ոտքերս-

Իջեցնելու տեղ չկա,

Ոմանք աղոթում են,

Ոմանք արտասվում

ուրախությունից նաև

տխրությունից,

Ոմանց մի բանակ անճարակությունից

լղոզվում է ժամանակով,

Նայում է վերև, որտեղ առաջ ինքն էր,

Մերկացնում է պարանոցը

ոչ թե հանրային ծառից կախվելու

այլ մի կերպ շնչելու համար…

Եվ տհաճ է հարբուխ ընկած

Ժամանակը…