Սերը ջե՜րմ է

Սերը խո՜րն է,

Ու շա՜տ ժլատ խոսքի մեջ,

Ասե՜նք ի՞նչ եմ գրում անկապ՝

Թե Սերը կա՛

Խոսքն ո՞ւմ է պետք:

Մինչև սրտից ելած խոսքը

Մարդու շրթին է հասնում,

Դառնում է խո՜ւլ մի արձագանք,

Բուն միտքը չե՛ս հասկանում:

Սրտի լեզուն պարզի՜ց պարզ է,

Ո՛չ ապառնի՜ կա, ո՛չ անցյալ,

Սրտի լեզուն դա մի ե՜րգ է

Առանց նոտա՜, առանց ձայն:

Սրտի լեզվի բա՜ռն է ա՛չքը՝

Արցունքո՜տ կամ անարցունք,

Եվ ինչքան էլ տքնի կյանքը՝

Կամ չար բախտը-

Ապարդյուն է

Սրտի լեզուն փակելու: