Սասուն պապը հայրենական պատերազմի հերոսներից է: Նա, ինչպես սովորական մարդիկ, չունի անուն-ազգանուն, ասում է` երբ ծնվեցի, արդեն Սասուն պապ էի: Նրա տունը Երևանն է՝ քաղաքի փողոցները: Հաճախ տանը չի գիշերում, նախընտրում է շրջել քաղաքով և հսկել նրա խաղաղությունը: Սասուն պապին՝ այն կարմիր մարզահագուստով, եռագույն գլխարկ ու շարֆով ծերուկին, ով բոլոր բարևողներին տուն է հրավիրում բրինձով ապուր ուտելու, որը պատրաստել է իր ձեռքով, ու շատ է պատրաստել, որ մանուշակներն ու զինվորները ևս համտեսեն: Մանուշակներ կանանց ու աղջիկներին է ասում Սասուն պապը: Բայց ապրիլյան քառօրյայից հետո զվարթություն ու ակտիվություն չկա ծերուկի աչքերում, միայն ցավ ու զայրույթ է նրա կնճռոտված դեմքին: «Ջահելքը զոհվեցին սահմանին, իսկ ես չգնացի տղերքի թիկունքին կանգնելու, բանի պիտանի չեմ» մերթընդմերթ կրկնում է ծերուկը, հետո լռում, հետո նորից կրկնում: Վերջին օրերի Ղարաբաղյան մարտերը տպվել են Սասուն պապիի գիտակցության մեջ: Խոնավ են աչքերը, որքան էլ փորձում է աննկատ պահել: «Չեմ լա մանուշակս, տղամարդը արցունք չի թափի, անկարելի է» ասում էր ծերուկն ու թաքցնում տղամարդկային արցունքները: Ապա, կարծես, սթափվում է և սովորության համաձայն ապուրի հրավեր անում: Որքան էլ սոված էի, մերժեցի պապիի հրավերը, քաղցս մի տեսակ անհետացել էր: Հրաժեշտ եմ տալիս ու քայլում դեպի կանգառ: Մտածում եմ ծերուկի մասին, ով անպիտան է զգում իրեն միայն այն բանի համար, որ տարիքն այն չէ ու առողջությունն էլ թույլ չի տալիս սահմանին, տղերքի կողքին կանգնել: Երևանը դատարկ է, բացակա են տղերքը: Վառ են լույսերը, ամեն շեն իր զավակին է սպասում: Ճրագը զինվորը պիտի տուն բերեր: Հասուն է քաղաքն այս օրերին: |