Եվ պարգև է, և անեծք ժամանակը այս, Քանի մահն է նվաստիս արտապատկերում, Ես չեմ ընտրում գալիքիս դրվագները խաս՝ Աղճատ է, թե անխոտոր կյանքս անցքերում։ Իմ տեսակի տաղտկալին մեռել է վաղուց, Ում շրջանն էլ բոլորի, կմեկնի էլի, Ինձ խաշխաշը ի՞նչ կանի՝ հարբել եմ օղուց… Պատրանք է կամ իրական ցավն անասելի։ Թե եղել եմ հեքիաթի անսազն այլանդակ, Հմայել են ինձ գուցե մինչև լուսաբաց, Իմ պատկերով անհասցե մի խորաքանդակ Գրանիտին պահ տվել, խազել են անլաց։ |