Աշո՜ւն էր…

աշնան օր՝ տգե՞ղ, թե՞ գեղեցիկ,

փողոցում մերկացած մի բարդի էր՝

կարծես անպարկեշտ ու լկտի…

Գեղեցիկ էր բարդին իր

երկար ստվերով,

խրո՛խտ էր, հպա՛րտ, սլացի՛կ,

ո՞ւմ էր փորձ անում գրավել իր տեսքով,

կամ էլ ստվերով պոետիկ…

… Մի տղա մոտեցավ,

հանեց վերարկուն,

խնամքով ծածկեց բունը մերկացած,

ձեռքերով գրկեց միայնակ բարդուն՝

կարծես ամեն ինչ մոռացած:

Ո՞ւմ էր հիշեցնում ծերացած բարդին,

դեպի ամպերը ճյուղերը մեկնած,

եվ ինչե՞ր անցան մտքով տղայի…

… Բարդին հաճույքից դողդողաց:

- Նա ծեր է արդեն, ապրել է իրենը, -

Աշունն էր վայրի բղավում,

- Ո՞ւմ է հարկավոր նրա մերկ մարմինը…

թերևս միայն աշնան խենթ քամուն:

Գնա քո ճամփով, տղա՛,

հեռացի՛ր, ,

մեռնելը հեշտ է աշխարհում,

սիրելն անկասկած դժվար,

…Աստվա՜ծ իմ, ի՞նչ ծանր հնչեցին,

բառերն ու մտքերը աշնան:

Իսկ տղան երևի խուլ էր ու համր,

կամ գուցե չուներ խոսքեր ասելու,

ավելի ամուր գրկեց դողահար

գեղեցիկ իրանը բարդու:

…Կյանքի ու մահվան սահմանագծին,

որպես իդեալի սիրո գերեզման,

այդպես էլ իրար գրկած մնացին

մերկացած բարդին ու տղան…

Ս.Ումառ-Հարությունյան