Վայելում է Լուսինը Խո՜ւլ քայլերի Մեղմի՜կ ձայնը տխրության, Գիշերվա մեջ արտասվում է սրի՜նգը՝ Դյութելով բյո՜ւր աստղիկներին ցիրուցան: Ձանձրո՜ւյթն այդպես քնքուշ եկավ՝ Նման գարնա՜ն թրթիռներին երերուն, Ու ստվերս անհետացավ՝ Թաքնվելով ի՜նչ-որ կնոջ ստվերում: Պտտվո՜ւմ է քամին օձիքիս հետ խաղում, Երկարաոտք բաժակներո՜ւմ իր ձանձրույթը քամում: Արտասվում է սրի՜նգը Ջութակը հառա՜չն իր երգում, Ձանձրանո՜ւմ է այն տիկինը Ում ստվերո՜ւմ իմ ստվե՛րն է ապրում: Ստվերնե՜ր են հայտնվում- Ոչ գիշե՜ր է Ո՛չ էլ օ՜ր է արևոտ… … Ո՛չ ոք, ո՛չ ոք ձեռք չի՛ մեկնում Ո՛չ ինձ, ո՛չ էլ այն կնոջը անծանոթ: |