Թավշապա՜տ մի երեկո էր,

Որ արևին ծածկեց,

Մի ծե՜ր, շա՜տ ծեր Լուսատու էր,

Որ աչքերս փակեց:

* * *

Հազա՜ր-հազար հնգաթև՜

Լույս-աստղիկներ շողացին,

Հազա՜ր-հազար հեքիաթնե՜ր

Աչքերիս դեմ հառնեցին:

Հեքիաթներից միայն մե՜կն էր,

Որ շատ մոտ էր իմ սրտին-

Մայրս գի՜րք էր կարդում, հե՜տն էլ

Օրո՜ր երգում մեղմագին:

Ինձ բալի՜կ էր անվանում՝

Ալեհերս շոյելով…

Ինչե՜ր ասես երազում

Որ չես տեսնի գիշերով:

Ասաց. – Տղա՜ս, թավի՜շ լինի

Կամ բետոնե ամո՜ւր պատ,

Թե փակում է լույսն աչքերիդ

Երի՛ցս լինի անիծված:

Խառնակ դա՜ր է, աչք մի՛ փակիր

Այդպես հանգի՜ստ անվրդո՜վ,

Թե որ մութը դուռդ թակի,

Դու մի՛ շտապիր դռան մոտ:

Նստի՜ր ու մի՛ շարժվիր տեղից,

Մութը կգա՜, կգնա՜,

Դու վախեցիր արեգակից,

Որ կարո՜ղ է դուրս չգալ:

* * *

Ծեր լուսատուն հոնքը ծռե՜լ

Կնճիռնե՜րն էր խաղացնում,

Արեգակը վաղուց ելե՜լ

Լո՜ւյս էր,

Լո՜ւյս էր բաժանում…