Շատ է տանջում սի՛րտն իմ խելառ,

Մեկ ասում է «Հեռացի՛ր»,

Մեկ ասում է «Մնա՜, տանջվի՜ր»,

Մեկ ասում է «Մոռացի՛ր»:

Սի՛րտ, միակն ես,

որ ինձ հանգիստ չես տալիս,

Մեկ խնդո՛ւմ ես,

Մեկ հիմարի պես լալիս:

Սի՛րտ իմ, եթե մի օր ձե՛ռքս ընկնես,

Շարունակես քո վե՛ճը,

Վստա՛հ եղիր, քեզ կպատռե՜մ

Տեսնեմ թե ի՞նչ կա մեջդ:

Ս.Ումառ-Հարությունյան