Անհասկանալի է բնությունը ծեր,

Որը չգիտես ինչո՞ւ,

Չգիտես ի՞նչպես -

Շերտ առ շերտ հանկարծ բացվում է քո մեջ

Ու կորցնում ես գիշե՜ր և ցերեկ …

*

Ասես խունացած մի էջ ես գտնում՝

Ինչ-որ պատառիկ հեռո՜ւ անցյալից,

Ասե՛ս բնությունը երա՛կդ ծակում,

Հին հիշողություն է քաշում երակից:

*

Անցյալդ գալի՜ս, գլո՜ւխ է տալիս,

Ոչ հոգի՛ն ես տեսնում, ո՛չ էլ աչքերը,

Ասե՛ս սրտիդ մեջ մի հո՜ւշ է լալիս

Ու կոկորդդ են սեղմում արցունքները:

*

Առաջին սերը դաժա՜ն է լինում -

Բաժա՜ն է լինում գիտակցությունից,

Ասե՜ս մի թավշյա երկար վարագույր

Զատում է ներկադ հեռու անցյալից:

*

Ասես շրջվո՜ւմ են իղձերդ անկատար,

Ասես պտտվո՛ւմ ես արյանդ հոսքում,

Ասես թե կյանքը՝ անխի՜ղճ ու դաժան,

Խարանում է քեզ քո իսկ ներկայում…

*

Հիշողությունը՝ կարո՜տ,

Հիշելը՝ հանցա՜նք,

Քեզ չե՛մ հասկանում բնությո՜ւն,

Մ՞իթե իրար հետ մի ողջ կյանք անցանք,

Որ հինը նորից բորբոքենք ներսում…

*

Իմ առաջին սե՜ր,

Ի՜մ երախայրիք,

Դո՞ւ իմ, թե՞ ես քո ներսում քողարկված…

… Բնության համար ինչպես խաղալիք

Մենք մոռացվեցինք,

Իսկ Կյա՜նքը անցավ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան