Ծերերը չե՜ն մահանում,

Չե՜ն վերանում,

Այլ ուղղակի գնո՜ւմ են,

Ուղղակի հեռանում,

Երբ կրակն իր վերջին

Բոցն է տալիս ու հանգում,

Երբ ճնճղուկների գունաթափ երանգները

Նրանց լքում են, հեռանում,

Երբ ամեն անգամ Նրանց տուն գալը

Բալենու նուրբ ճյուղերով է ողջունվում՝

Երբ աչքերով ծեր, ծնկներ մաշող

Սովորական,

Ամենօրյա իրենց ծեսը -

Ավարտին է մոտենում:

Նրանց միջով հոսում է գիշերը,

Սա՜ռն, անտարբե՜ր ու դաժա՜ն,

Ջնջում է Նրանց բոլոր հուշերը

Մատներով իր անկենդան…

Տարիները, որ առվակներ էին,

Կաթիլ առ կաթիլ դառնում են լճակ,

Ավելի են Նրանք մոտենում լուսնին:

Հույսները՝

Ճաղատ սրբող թաշկինակ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան