Իսկ դուք ծանո՞թ եք Մենությանը, Եթե ո՜չ, ցավո՜ւմ եմ Ձեզ համար, Նշանակում է ծանո՜թ չեք ձեր բնությանը Եվ գաղտնիքներին անհամար: Նշանակում է Խոսե՜լ չգիտեք, լսե՜լ չգիտեք ինքներդ Ձեզ, Նշանակում է Գիշե՜ր ու ցերե՜կ անծանոթ մի ձայն է զրուցում ձեզ հետ: Նշանակում է տեսնե՜լ չգիտեք Ի՞նչպես են ուռենու կախված վարսերը համբուրում վազող գետակին, Ի՞նչպես է բացված ծաղիկն իր շուրթե՜րը Հպում հեռացող թիթեռին: Չգիտեք ի՞նչպես է լռում ջութակը, Ի՞նչպես է Լուսինը փա՜յլն իր կորցնում, Երբ միլիո՜ն տարեկան իմաստուն արեգակը Մենության առաջ գլո՜ւխն է կախում… Չգիտեք գիշերվա անթափանց գո՜ւյնը Ի՞նչպես է քսվում աչքերին, Ի՞նչպես է մո՜ւթը գտնում իր բո՜ւյնը Սև կոչված սրտի պատերին: Չգիտեք ի՞նչպես է ընկնում զարկերակը՝ Ուղղվո՜ւմ, դառնում ճառագայթ… Ի՞նչպես է մահվան դատարկ պատգարակը Դանդա՜ղ օրորվում աչքերի առաջ: Մենությունը դարձել է խարա՜ն- Եվ հոգո՜ւ և մարմնի՜ կառափնարանը, Ի՜նքս էլ չգիտեմ, ցավե՞մ ձեզ համար Թե՞ նախանձեմ, որ ծանո՜թ չեք Մենությանը… |