Նա քայլո՜ւմ էր

Ու ոտքերով քա՜րշ էր տալիս սիրտն իմ խելառ,

Սրտիս տեղը կրծքի տա՜կ էր,

Բայց հայտնվեց ոտքերի տակ…

Սի՜րտ ու ոտքե՜ր իրար գրկած

Քայլո՜ւմ էին

Փոշի ու կեղտ հագած մայթով,

Չեմ առարկի - գեղեցիկ էր պատկերը այդ,

Հոգեզմայլ նաև՜ ցավոտ:

Մի հեքիա՜թ էր փողոց ելել՝

Ճկուն-հմայք, կարոտաթև՜,

Հեռանո՜ւմ էր սիրտս ավեր-

Այնքան թեթև՜, այնքան թեթև՜:

Նա չէ՛ր նայում ոտքերի տակ

(Փարթամ կո՜ւրծքն էր խանգարում)

Ինչպես սուզվող կարոտի նա՜վ

Հեռանո՜ւմ էր, հեռանում…

Կա՛նգ առ, նայի՜ր ոտքերիդ տակ՝

Կապույտներում կորած մի սիրտ,

Չե՜ս ցանկանում սե՜րն իմ դառնալ-

Սի՜րտս թող հանգիստ…