Նստե՜լ, հաշվո՜ւմ եմ

(Մի թի՜վ է ստացվել աստղաբաշխական)

Թե քանի՞ ժամ է տևել իմ ապրելը-

Ու մինչև հիմա դեռ չե՛մ հասկացել

Սիրե՞լն է դժվար թե՞

Չսիրե՜լը…

Սիրել-չսիրելու միջանկյալ չկա՞,

Դե իհարկե՜ կա՝

Սիրված լինե՜լը, բա՜յց չսիրե՛լը,

Սիրե՜լը, բա՜յց մերժված լինելը,

Սերե՜րը, բայց լո՜ւռ-անպատասխան…

Ա՜խ, այդ «բայց» -երը

Թո՜ւյլ, անօգնակա՜ն,

Անկա՜մք …ու փխրուն ծաղիկների պե՜ս,

Որոնց, որ մի պահ մայր հողից պոկո՜ւմ

Խոսքի փոխարեն նվե՜ր են տանում:

Ու դո՜ւրս է գալիս,

որ այդ մե՜ծ թվում աստղաբաշխական

Միլիո՜ն ու միլիոն «բայց» -եր են առկա՝

Բայց – հույզի՜, վշտի՜,

Բայց – անպատասխա՜ն

Բայց – արհամարհանքի՜,

տանջանքի՜, ստի՜…

Գործերս լա՜վ են, առա՜ջ են գնում

Ու ես հաշվո՜ւմ եմ «բայց» -երն անհամար

Ու չե՜մ հասկանում

Սիրե՜լ, Չսիրե՜լ

Ո՞ր մեկն է դժվար…

Մի գաղտնի՛ք բացեմ.

Ամենադժվա՜րը -

Վերևում ասված միջանկյալն է ա՜յն,

Որը հատուկ է պոե՜տ սրտերին,

…Ո՞վ է պոետին սիրում որպես մարդ՝

Պոե՜տ լինելու համա՛ր են

սիրում պոետին …