Ինձ հարցրին

Ամենաշատն ի՞նչ եմ սիրել

Այս աշխարհում բովանդակ,

Ասացի.

- Ինչ չե՜մ ունեցել, բա՜յց

Երազե՜լ եմ շարունակ:

Ծառի ճյուղի ծա՜փն եմ սիրել,

Աճող ծաղկի ձա՜յնը…

Ինձ ասացին.

- Դա քամի՜ն է՝

Սիրահարված գարնանը…

Ասացի, որ հո՜սքն եմ սիրել-

Կչկչացող առվակի,

Անտառի մութ ա՜չքն եմ սիրել

Ու մրրի՜կը՝

Ինձնից փախչող եղնիկի…

Ինձ ասացին.

- Դա քամի՜ն է՝ հոսող ջրում լողացել

Մերկությունից ամաչելով

Փախե՜լ, անտառն է մտել…

Ասացի, որ երազել եմ

Գինի խմել Հրեշտակի բերանից,

Երազել եմ երբե՜ք, երբե՜ք չհարբել,

Բա՜յց, արի տե՜ս

Միշտ հարբում եմ կնոջից:

Երազել եմ թև՜ ունենալ,

Արծիվների պես Ճախրել,

Ինձ ասում են.

- Քամինե՜ր են, քամինե՜ր են,

Քամինե՜ր…

Աշխարհի բոլոր կանանց եմ սիրել

(Ոչ թե բոլորի կանանց հա՜տ-հատ)

Երբ Մուսաս է կո՜ղքս եղել

Ու քամու պես

Հոգիս խառնել անընդհատ:

- Չէ՜, - ասացին,

- Այդ բոլորը քամինե՜ր են-

Քուն ու հանգիստդ խլող,

Դա չար Բա՜խտն է խաղում խաղեր-

Ծաղրածուի տեսքով…

Դուրս է գալիս, որ Մուսաս էլ

Մի քամի՜ էր,

Հոգիս խառնե՜ց, հեռացա՜վ…

Ինձ մնում է փնտրե՜լ, գտնե՜լ

Սրբապատկեր-

Քամու տեսքով խելագար…

Ս.Ոմառ-Հարությունյան