* * * Ինձ մո՜տ մնացի՝ այսինքն քեզ հետ և մենակություն բնավ չզգացի: Հետո հասկացա- Ինչքա՜ն լավն եմ ես, երբ դու կողքս ես …կամ էլ հոգուս մեջ: Քայլվա՜ծքդ.. քայլվածք չէր մի սովորական՝ սլա՜ցք էր դեպի վեր, սլա՜ցք էր հախուռն և չդիմացավ հողը ոտքիդ տակ՝ այրվեց - ինչպես որ արյո՜ւնն է այրվում գարնան երակում: Ո՜ւշ էր, հեռացա՜ր, մենակ մնացի ամբողջ աշխարհին անտարբեր: Ես ինձ հե՜տ էի, ես մենա՜կ չէի՝ Ե՜ս էի … և զո՜ւյգ տենչանքի թևեր: |