Ես կարծում եմ, որ ամուսնությունից հետո զույգերի առանձին ապրելը, գոնե սկզբնական շրջանում շատ ճիշտ է: Թեպետ կարծում եմ, որ այն զույգերն, ովքեր ավելի վաղ են ամուսնանում՝ մինչև 25 տարեկան պետք է ապրեն ծնողների հետ, որպեսզի ֆինանսական մանր խնդիրները, որոնք առկա են յուրաքանչյուր ընտանիքում, բաժանման պատճառ չդառնան: Իմ դեպքում եղավ այնպես, որ ամուսնությունից առաջ արդեն որոշված էր մեր առանձին ապրելու հարցը, սակայն խոստովանեմ, որ երբեմն, երբ աշխատանքից հոգնած տուն եմ գնում և պետք է զբաղվեմ խոհանոցային ու այլ կենցաղային հարցերով, մտածում եմ միասին ապրելու դրական կողմի մասին: Իսկ ինչ խոսք` զույգերի միմյանց լավ ճանաչելու լավագույն ու թերևս միակ տարբերակը առանձին ապրելն է: Մանր, մունր վեճերն իմ կարծիքով առանձին ապրելու պարագայում ավելի շուտ են հարթվում, ու ամենակարևորը, երրորդ ու չորրորդ անձի, նկատի ունեմ սկեսուր, սկեսրայր, չես մեղադրի վեճի համար: Առանձին ապրելու կարևոր պայմաններց մեկն էլ այն է, որ զույգերն իրենց սերն ավելի անկաշկանդ են արտահայտում, հաճախ ռոմանտիկ ընթրիքներ են կազմակերպում և այլն... Այս բոլոր առավելությունների հետ մեկտեղ կուզենամ նշել, որ ամուր ընտանիքի ամենակարևոր պայմանն ու միակ գրավականը սերն է, միասին ապրեն, թե առանձին...