Կարծում եմ, որ Վարդան Պետրոսյանի դատավարության մեղադրող կողմն ավելի շատ առաջնորդվում է էմոցիոնալ տեսակետից, քան հիմնվում փաստարկների վրա: Համարում եմ վենդետա թեʹ քաղաքական հետապնդման տեսքով, թեʹ մորալ գաղափարային: Բոլորս էլ այս մեկ տարում հետևել ենք Վարդանի գործին և պարզ հասկացել ենք, որ ՀՀ արդարադատության հետ կապված դրական ոչ մի հույս չունենք: Աստված չանի օրենքի հետ կապված խնդիրներ առաջանան Հայաստանում, վստահության գործոնը գոնե սիստեմի հանդեպ ինձ մոտ հավասար է 0-ի: Իմ ամբողջ հույսերը կապում եմ Եվրոդատարանի հետ, հույս ունեմ, որ Վարդանի ֆրանսիացի փաստաբանի ձայնը կհասնի միջազգային տարբեր կառույցներ, և վերջիվերջո աղմուկը այնքան մեծ կլինի, որ նաև Ֆրանսիան, որպես նրա երկրորդ հայրենիք, շահագրգռված կգտնվի իր քաղաքացու շահերը պաշտպանելու խնդրում: Ինքս Վարդանին ճանաչում եմ երկար տարիներ, դեռ պատանի էի, որ ծանոթացանք, ու մինչ օրս շնորհակալ եմ կյանքից, որ նման մարդու եմ ճանաչում: Ես հպարտ եմ Վարդանի նման բարի, հոգատար, ժպտերես, բազմաշնորհ մարդ, և ջենթլմեն տղամարդ ճանաչելու փաստով: Բախտավոր կլինեմ, եթե մի օր նորից հանդիպեմ նրան: