Կուզեմ, որ մեր իշխանությունների վերաբերմունքը թատրոնի նկատմամբ շատ ավելի լրջանա, կարողանան գնահատել:
Ես չգիտեմ` մեր պաշտոնյաներից քանի՞ հոգի են մտնում թատրոն` որևէ ներկայացում նայելու, նրանք երևի բավարարվում են էժանագին շոուներով: Ես անձամբ չեմ տեսել, որ որևէ պատգամավոր կամ չինովնիկ գա թատրոն, գուցե ուրիշ թատրոններ են գնում, բայց մեր թատրոն չեն գալիս, իսկ մեր թատրոնում կան ներկայացումներ, որոնք հենց իրենց են վերաբերում:

Ներկայացումներին դահլիճում նստած են 700 հոգի…Դժվար է նրանց մեջ առանձնացնել պաշտոնյային: Չգիտեմ…

Ես արդեն 8 տարի աշխատում եմ Գոյ և Մալյան թատրոններում, ոչ մի պաշտոնյայի չեմ տեսել:

Մշակույթի ղեկավարները բավական հաճախ են գալիս, իսկ ընդհանրապես` պաշտոնյաները գալիս են, բայց ոչ շատ հաճախ, հիմնականում գալիս են հրավերով: Ես կարող եմ խոսել միայն մեր թատրոնի մասին:

Պրեմիերաներին, հատուկ ներկայացումներին, երբ հրավեր են ունենում, գալիս են: Իսկ որպես ժամանց` տեղյակ չեմ, միգուցե գալիս են:

Խամաճիկների թատրոնը մանկական թատրոն է, հետևաբար` դժվար է այստեղ պաշտոնյա տեսնել: Թատրոնն ամենադեմոկրատական վայրն է, որտեղ պաշտոնյան ու սովորական հանդիսատեսը հավասար պայմաններում են, անկախ նրանից պարտերում են նստած, վերջին շարքում, թե` օթյակում, բոլորը հավասար պայմաններում են: Լույսերը հանգում են և տեղի է ունենում շփումը: Որպես ռեժիսոր ես հետևում եմ ձայնին, ոչ թե նրան, թե ով կա դահլիճում: