Այս որոշումն իսկական սենսացիա է, հաշվի առնելով այն, թե ինչպես հայտարարեցին դրա մասին: Այս տեսարանը տեսնել էր պետք: Ակնհայտ էր, որ Պուտինը, Լավրովն ու Շոյգուն ահռելի սթրեսի մեջ էին: Եթե կարելի է արտահայտվել ռուսական կիսաքրեական քաղաքական «էլիտայի» լեզվով՝ նրանք «մանթո» էին ու նրանց խոսքը կատարյալ զառանցանք էր:
Հապա փորձեք համեմատել նրանց կմկմոցը վերջին կես տարում Կրելմից անդադար հնչած պրոպագանդայի հետ:

Ժողովրդին բացատրում էին, որ այդ օպերացիայի հիմնական նպատակը ԴԱԻՇ-ի դեմ պայքարն էր հեռավոր սահմաններում, որպեսզի այն չհասնի Ռուսաստան: Եվ ահա հիմա առաջնորդները հայտարարում են, որ զոհվել է 17 դաշտային հրամանատար: Վերջ: Այժմ մեր «առաքելությունը կատարված է» և մեր զինվորները փառքով վերադառնում են հայրենիք: Բա ինչ պիտի լինի մյուսների հետ՝ այս 17-ից բացի: Ո՞վ պետք է նրանց կանգնեցնի հեռավոր սահմաններում: Թե՞ բոլորը պիտի գան հասնեն այստեղ:Թե կոնկրետ ծանրակշիռ ինչ պատճառներ ստիպեցին Պուտինին ու իր թիմին գնալ այս քայլին, այն էլ՝ այսպիսի պարտվողական ձևաչափով, դժվար է ասել: Ես չգիտեմ, թե ով և ինչ լրջագույն պայմաններ է ներկայացրել Պուտինին, ով հեռախոսով ասում էր՝ «Պինդ կաց, Բաշար, մենք քեզ հետ ենք»: Բայց հիշո՞ւմ եք, թե ինչ եղավ ընկեր Նաջիբուլի հետ: Նրան, վերջիվերջո, կախեցին Քաբուլում: Իսկ միգուցե Ասադը չսպասեց, որ նման ճակատագիրն իր դուռն էլ թակի, ու ինքը պայմանավորվեց ընդդիմության ու ամերիկացիների հետ՝ ալավիտական անկլավում իր իշխանությունը պահելու նպատակով: Իսկ իր բանակցունակությունն ապացուցելու համար որպես «լեգիտիմ նախագահ» Պուտինին առաջարկեց քաշվել գրողի ծոցը:

Երբ ԱՄՆ-ի նախկին պետքարտուղար Հենրի Քիսինջերը Մոսկվա եկավ՝ հանդիպելու Պուտինի հետ, այն ժամանակ ես ասացի` վստահ եղեք, որ նոր փուլ է նախապատրաստվում: Այսինքն` սա ԱՄՆ-ի և ՌԴ-ի միջև բալանսի որոնման շրջան է` ինչի հետ համաձայնվեն, ինչի հետ` ոչ: Իհարկե, շատ մանրամասներ չենք կարող իմանալ այդ հանդիպման մասին, բայց այն, որ Քիսինջերը վարպետ է հավասարակշռություն, կոնսենսուս որոնելու, շահերը համատեղելու, դա փաստ է: Այնպես որ, այս ամենը` Սիրիայից ռուսական զորքերի դուրսբերումն, այս շրջագծի մեջ պետք է դիտել: Հավանաբար, Միացյալ Նահանգների և Ռուսաստանի միջև երկխոսություն են ստեղծել Ֆրանսիան, Գերմանիան, Իտալիան` խնդրելով Պուտինին, որ մի փոքր զիջող լինի շահերի համատեղման հարցում:
Եթե Ռուսաստանի համար զիջումներ են արվել, ապա դրանք, ինչ-որ տեղ, պետք է պատժամիջոցների ձևով եղած լինեն: Պուտինն էլ, բնականաբար, ուրիշ հարցերում զիջում արած կլինի: Այս դեպքում, կոնսենսուս է առաջանում…: Նկատենք, որ Պուտինի հայտարարությունում չի ասվում` ամբողջովին դուրս ենք գալիս Սիրիայի տարածքից, ասվում է` հիմնական մասով ենք դուրս գալիս: Ինձ ավելի շատ անհանգստացնում է մեկ ուրիշ բան: Արդյոք Արևմուտքը չի՞ պարտադրել Պուտինին` ավելի առաջ չգնալ Թուրքիայի հարցով: Որովհետև այս բոլոր գործընթացների մեջ ռուսական արջի թաթերի մեջ հայտնվեց միայն Թուրքիան, որին բզկտում էր նա…: Սա մենք հիմա կարող ենք ենթադրել միայն: Մի բան պարզ է, որ այդ խոշոր երկրներն իրար մեջ բազար են արել և համաձայնության եկել: Հավատարիմ կմնա՞ն այդ համաձայնությանը, թե ոչ, ոք չի կարող ասել: Կերևա մեկ-երկու օրից: Փաստն այն է, որ այսօր կոնսենսուս է:
Ստեղծված իրավիճակում ամենից շատ շահում ենք մենք` հայերս: Մեզ համար նպաստավոր վիճակ է այժմ: Եթե Սիրիայում իրավիճակը խաղաղվեց, մեր խեղճուկրակ սիրիահայությունը ևս, ցանկության դեպքում, կարող է կվերադառնա այն երկիր, որն իր համար դեռևս թանկ է:

Ռուսական զորքերի հետբերումը Պուտինի համար լուրջ պարտություն էր, որովհետև չիրականացան դրված նպատակները: Պուտինը, Սիրիայում ռազմական ուժեր մտցնելով, նպատակ ուներ իր դերը բարձրացնելու միջազգային հարթակում, ցանկանում էր, որ իր հետ հաշվի նստեն, իր հետ բանակցություններ վարեն: Բայց նա իր այդ նպատակին չհասավ, և ստացավ այն, ինչ ստացավ՝ միայն սառը պատերազմ Եվրոպայի հետ, ուրիշ ոչինչ:

Սիրիական կոնֆլիկտում Ռուսաստանի ներգրավվածությամբ լուծվեց մի քանի խնդիր: Առաջինը Ռուսաստանն իր գործողություններով նպաստեց, որ ամրապնդվեն Սիրիայի նախագահ Բաշար Ալ- Ասադի դիրքերը: Միանշանակ է նաև այն հանգմանքը, որ միջազգային հանրությունը հաշվի է առնում Ռուսաստանի ներկայությունը Սիրիայում, և պարզ է, որ պաշտոնական Մոսկվան դառնում է այնպիսի դերակատար, որի հետ կարելի է համագործակցել նույն սիրիական հարցի շուրջ:
Ռուսաստանն այս քայլով նաև ցույց է տալիս, որ ինքը, Սիրիայում ներգրավվելով, չի ցուցաբերում կտրուկ կեցվածք` ասելով, թե ինքն է այստեղ և միայն ինքն է որոշում ինչ է լինելու Սիրիայում: Ցույց է տրվում այն, որ ՌԴ-ն պատրաստ է հանդես գալ որպես կողմերից մեկն, ով ներգրավված է սիրիական զարգացումներում և ունի իր շահերը տվյալ տարածաշրջանում:

Ալեքսանդր Մարգարովը նշեց, որ Ռուսաստանի նախագահի որոշման հետ կապված երկու հիմնական մոտեցումներ են շրջանառվում: Նախ այն, որ ՌԴ-ն, ծախսելով օրական մոտ 2,5 մլն ԱՄՆ դոլար, ազատագրեց 10 հազար քկմ տարածք, շուրջ 200 բնակավայրում վտանգը զգալի նվազեց: Այժմ էլ ռուսական կողմը պատրաստ է որոշ չափով ետ կանգնել, և նպաստել Շվեյցարիայում տեղի ունեցող բանակցային գործընթացին, որպեսզի այն բերի կոնկրետ արդյունքներ սիրիական տարբեր կողմերի համար, Սիրիան էլ մնա մեկ միասնական պետություն:
Հաջորդ մոտեցումն էլ այն է, որ ՌԴ-ն ի վիճակի չէ երկու ճակատում` Սիրիայում և Ուկրայինայում շարունակել պայքարել: Ֆինանսական ծանր իրադրություն է, Ռուսաստանի վրա բացասական ազդեցություն են թողնում Արևմուտքի կողմից սահմանված պատժամիջոցները, և ահա նա գնում է նահանջի: Իրականում ՌԴ-ն ամբողջությամբ իր զորքերը դուրս չի բերում: Նա պահպանում է թե Տարտուսի բազան, թե տեղի ավիաբազան: Դա նշանակում է, որ անհրաժեշտության դեպքում Սիրիայում սեփական ռազմական ներկայությունը մեծացնելը ժամանակի հարց է: