Թուրքիայում ճգնաժամն սկսված էր վաղուց, դեռ այն ժամանակվանից, երբ Էրդողանը թուլացրեց զինվորականների դիրքերը: Էրդողանն ու Դավիթօղլուն այդ գործընթացն անվանեցին զուգահեռ պետության թուլացում: Ժամանակին նրանք այդ արտահայտության տակ հասկանում էին ոչ միայն իրենց զինված ստորաբաժանումներին, այլ նաև Գյուլերի կողմնակիցներին: Պատահական չէ, որ Էրդողանը ռազմական հեղաշրջման փորձը կապել է Գյուլերի շարժման հետ:
Ամեն դեպքում և՛ ներքին, և՛ արտաքին բավականաչափ դրդապատճառներ կային, որոնք կարող էին հանգեցնել հեղափոխության: Հավանաբար ժամանակը ցույց կտա, թե վարկածներից որն է իրական, թեպետ նշված բոլոր գործոններն էլ իրենց չափով ունեցել են որոշակի ազդցեցություն առկա իրավիճակի նախապատրաստման համար: Մի բան պարզ է՝ ծափահարողները բավականին շատ են, և դա Էրդողանի վարած քաղաքականության հետևանքն է: Եթե անգամ ընդունենք, որ հեղափոխությունը ճնշված է, միևնույնն է, դժգոհության հսկա պաշարը դեռևս կա դրա շարունակությունը ճգնաժամն է: Այն, ինչ կատարվում է Թուրքիայում, դա Էրդողանի տապալումն է: Նա հիմա փախուստի դիմած նախագահ է, և միֆը, թե նա հզոր նախագահ էր, այլևս չկա: