Պատգամավորը հարվածել է աչքիս, ինչպես նաև հայհոյանքներ ուղղել իմ հասցեին:
Հարցը Հակոբյանին դուր չեկավ, ասաց, որ չեմ հասկանում` ինչ եմ հարցնում, ու որ ես անկուլտուրական եմ: Ես իրեն ասացի, որ կուլտուրական եմ, ինքն է անկուլտուրական, որ ձեռքերով է խոսում մարդկանց հետ: Դրանից հետո Ռուբիկ Հակոբյանը նշեց՝ ուզում ես ինձ սովորեցնե՞ս, արի տեսնենք՝ ով ում կսովորեցնի: Մենք առանձնացանք, քայլելով հասանք Ազգային ժողովի շենքի առաջին հարկ (լրատվական տանող ճանապարհին), որտեղ տեսախցիկ չկա, այդ ժամանակ առանց ինձ լսելու, պատգամավորը բռունցքով հարվածեց աչքիս:

Ցավ եմ զգում, որ դրա համար որոշ կայքեր, սոցցանցեր ոչ դրական գնահատական են տվել ԱԺ-ին` խորհրդարանին ոչ հարիր միջադեպի համար: Բայց նաև ուզում եմ ասել, որ միջադեպի մյուս կողմը լրագրող չի եղել, եղել է խուլիգան, որի հետագա գործունեությունը փորձել եմ կանխել: Հարգելի լրատվական դաշտ, ճիշտ եք անում, որ քննադատում եք բռնությունը, բայց այն լրագրողները, որ պատվեր են կատարում, մի քիչ ուսումնասիրեք` իրավունք ունե՞ն լրագրությամբ զբաղվելու: Կուզենամ դաշտում լինեն իսկապես լրագրողներ, ոչ թե բանսարկու, տգետ անձեր:

Հակոբյանը հայտնվել է մի տեղ, որտեղ իրեն հարիր չէ, «Շմայսները» Ռուբիկ Հակոբյանի կողքին հրեշտակներ են: Իրեն հարգող ցանկացած լրագրող չի կարող հանդուրժել, պետք է քայլեր ձեռնարկել, որպեսզի նման վարքագիծ ունեցող պատգամավորն Աժ-ում չլինի: Եթե որևէ մեկ այլ մարդ լիներ, կբռնեին, կնստեցնեին, ինքն արտոնյալ է: Կարծում եմ` էթիկայի հանձնաժողովը պետք է քննարկի այս հարցը: Սա լավագույն օրինակն է, թե ինչքան անպաշտպան է լրագրողն իր աշխատանքը կատարելու ընթացքում:

«Հրապարակ» օրաթերթի լրագրողի և ԱԺ պատգամավորի միջև տեղի ունեցած միջադեպի վերաբերյալ տեղեկությունները խիստ անհանգստացնող են: Հուսով եմ` բոլոր մանրամասներն օբյեկտիվորեն կպարզվեն հնարավորինս սեղմ ժամկետում: Այն կլինի իմ անմիջական ուշադրության կենտրոնում և կներդնեմ բոլոր ջանքերը հետագայում նման միջադեպերը բացառելու ուղղությամբ: Որևէ պատճառ չի կարող արդարացնել մասնագիտական գործունեություն իրականացնող լրագրողի նկատմամբ բռնությունը:

Տեղի է ունեցել հերթական բռնությունը լրագրողի նկատմամբ: Եթե նախկինում լրագրողների իրավունքները խախտվում էին հիմնականում իշխանության ներկայացուցիչների կողմից, ապա այսօր իրեն շատ ավելի վատ պահվածք է թույլ տվել ընդդիմադիր համարվող պատգամավորը, որն ի դեպ տարիներ առաջ լրատվական գործունեություն է ծավալել: Նորություն չի այն հանգամանքը, որ պատգամավորները նեղվում են, երբ իրենց անցյալի մասին հարցեր են տալիս, սակայն, եթե անձը հայտ է ներկայացրել մտնել քաղաքականություն, ապա պետք է նաև պատրաստ լինի, որ իրեն կարող են տալ սուր հարցեր: Իսկ Ռուբիկ Հակոբյանը հատկապես պետք է նման հարցերի պատրաստ լիներ, քանի որ վերջինս պարբերաբար քաղաքական ճամբար է փոխել և բնականաբար իր անցած ուղու մասին հարցեր լրագրողները կարող էին տալ: Բայց դա չի նշանակում, որ Ռուբիկ Հակոբյանը պետք է իրեն դուր չեկած հարցի համար հարվածեր լրագրողին: Մենք՝ ներքոստորագրյալ լրագրողական հասարակական կազմակերպությոններս, դատապարտում ենք Ռուբիկ Հակոբյանի արարքը, պահանջում ենք, որ նա ներողություն խնդրի Վահե Մակարյանից և ամբողջ լրատվական դաշտից՝ մեր գործընկերոջ նկատմամբ նման պահվածքի համար, ինչպես նաև հայտնում ենք մեր աջակցությունը Վահե Մակարյանին:

«Ազատ լրագրողների ասոցիացիա»

«Լրագրողների միավորում»

«Մեդիա և իրավունք»

Սա ֆիքսենք. Ռուբիկ Հակոբյանը 1984-1990թթ. եղել է Հայաստանի հեռուստառադիոպետկոմում, աշխատել է խմբագիր, քաղաքական մեկնաբան, բաժնի վարիչ: 2016 թվականին հարվածել է լրագրողին՝ խուլիգան անվանել ու դրա համար իրեն շնորհակալություն են հայտնել: ՀՔԾ-ը լռում է, Գլխավոր դատախազությունը լռում է, ԱԺ նախագահը լռում է, իսկ «Ժուռնալիստների միությունը» կարձագանքի 2046 թվականին:

Մի նրբերանգի վրա պետք է ուշադրություն դարձնել. անձնական, սուբյեկտիվ գործոններով պայմանավորված՝ լռության քող ստեղծվեց: Մինչդեռ, եթե դա Շմայսը, Թոխմախը, Լիսկաները և մնացած այդ կարգի մարդիկ արած լինեին, ռեզոնանսը, ես ձեզ վստահեցնում եմ, բոլորովին այլ էր լինելու:
Մենք պարբերաբար չդատապարտելով, գործողությունների չգնալով հասցրինք այն վիճակին, որ այսօր մտավորականի քողի ներքո գործող պատգամավորը նման քայլ անի:
Եթե ես լինեի, իրավական ճանապարհով կգնայի, քանի որ դեպքերը, որոնք պատմվում են, կարծես թե կանխամտածված են: