Ես իմ ողջ էությամբ մեղավոր եմ զգում այն երեխաների ծնողների առաջ, որոնք իրենց վերջին հույսը օրվա հացի փող հայթայթող ժողովրդի վրա դրած` կոպեկ-կոպեկ հավաքում են, որ էդ գումարի 1/3-ը հավաքեն, որպեսզի չկորցնեն իրենց երեխաներին.... այն ծնողների առաջ, որ ամեն առավոտ աղոթում են, որ երեխան մի քիչ գոնե երկար քնի, որովհետև, երբ արթնացավ, ուտել է ուզելու, իսկ տանն ուտելու ոչինչ չկա... այն ընտանիքների առաջ, որոնց այդ գումարի անգամ 1 տոկոսը կարող էր փրկել ու ապրելու հույս տար....
Հայրիկյանի ուսի՞ն չէին կրակել ընդամենը...
Ֆրանկեշտեյնի՞ն էր պետք գտնել, որ կենդանացներ Հայրիկյանին: