МАМУЛ.ам
Hay / Հայ | Рус | Eng | Tür
USD 402.56, EUR 440.64, RUB 4.58, GBP 505.01
+12 °C, +3 °C ... +12 °C Завтра+16 °C
Մերուժան Բաբաջանյան, «Հիսուսի ծնունդն ու հայերը»:
09:30, 06.01.2014
13354 | 0

Հիսուսի ծնունդն ու հայերը


Շատ անգամ եք կարդացել Հիսուսի սուրբ Ծննդյան մասին, բայց քիչ հայորդիներ գիտեն, որ մեր ազգը անմիջական կապ ունի աշխարհի Փրկչի Ծննդյան իրողության հետ։ Իհարկե, համայն ազգերից ամենաանմիջականը հրեաներն են, որտեղից և` ըստ հինավուրց մարգարեների խոսքի, պետք է Հիսուսը ծնվեր։ Դրանցից ամենաառաջինը Եսայի մարգարեությունն է դեռ Տիրոջ ծննդից 700 տարի առաջ. «Ահա կույսը պիտի հղիանա, և մի Որդի պիտի ծնի, ու Նրան պիտի Էմանուել կոչեն, որ նշանակում է Աստված մեր մեջ» (Եսայի 7.14): Իսկ երկրորդը Կույս Մարիամին այցելած Գաբրիել հրեշտակապետի այս ավետիսն էր. «ՈՒրախացի՛ր, ո՛վ շնորհընկալ, Տերը քեզ հետ է»: Իսկ նա այս խոսքերի վրա խռովվեց և մտքում խորհում էր, թե ինչ բան էր այս ողջույնը: Եվ հրեշտակը նրան ասաց. «Մի՛ վախեցիր, Մարիա՛մ, որովհետև Աստծուց դու շնորհ գտար: Եվ ահա՛ դու կհղիանաս և կծնես մի Որդի ու Նրա Անունը Հիսուս կդնես: Նա մեծ կլինի և Բարձրյալի Որդի կկոչվի: Եվ Տեր Աստված Նրան կտա Նրա հոր՝ Դավթի աթոռը, և Նա հավիտյան կթագավորի Հակոբի տան վրա, ու Նրա թագավորությունը վախճան չի ունենա»: Իսկ Մարիամը հրեշտակին ասաց. «Ինչպե՞ս այդ կը պատահի ինձ, քանի որ ես տղամարդ չեմ ճանաչում»: Հրեշտակը պատասխանեց և նրան ասաց. «Սուրբ Հոգին կգա քո վրա, և Բարձրյալի զորութունը հովանի կլինի քեզ, որովհետև Նա, որ քեզնից է ծնվելու, սուրբ է և Աստծո Որդի կկոչվի» (Ավետարան ըստ Ղուկասի 1. 29-33)

Այս մասին շատերս ենք կարդացել Աստվածաշնչում, բայց հայորդիներից քչերն են տեղյակ, որ նաև հայ ազգը ամենասերտ կապ ունի Հիսուսի ծննդյան ժամանակների հետ: Ինչպես գիտենք պատմական Հայաստանը նախկինում մերձ էր Հրեաստանին, մանավանդ Աբգար թագավորի ժամանակ: Այս երանելի այրի՝ Աբգարի թագավորության երկրորդ տարում ծնվեց Տերը: Եվ ըստ Վարդան Արևելցու նա առաջիններից մեկն էր, որ իմանում է այդ մասին, քանի որ նրա օրոք 12.000 հեծյալներով Հայաստանով Հրեաստան են անցնում ավետարանական երեք մոգերը՝ պարսիկ Մելքոնը, հնդիկ Գասպարը և արաբ Բաղդասարը: Բայց լսելով, որ Պաղեստինում սով է, զորքը թողեցին Աբգար թագավորի մոտ, իսկ իրենք տասներկու իշխաններով ու հազար հեծյալով գնացին՝ իրենց հետ տանելով ոսկի, կնդրուկ և զմուռս, որոնք, ըստ Ավետարանի խոսքի, Բեթղեհեմում ընծայեցին մանուկ Հիսուսին:
Իսկ մեր անմիջական հարևան ազգը՝ պարսիկները Հիսուսի ծննդի մասին նույնպես ավանդություն ունեն, որ հիմված է իրենց հոգևոր առջնորդներից մեկի՝ Զրադաշտի խոսքի վրա։ Ըստ այդ ավանդության, երբ արևելքից մոգերը գալիս են Հրեաստան, նրանց մեջ է լինում, ինչպես արդեն կարդացիք, մի պարսիկ մոգ՝ Մելքոնը (որից և սերվել է մեր մելիք բառը, որ թագավոր է թարգմանվում) ։ Երկնքի ուղեկցող աստղի միջոցով Հիսուսի ծննդյան քարայրը գտնելուց հետո, նրանք երկրպագում են երկինքն ու երկիրը ստեղծող Աստծո Որդուն ու իրենց հետ բերած խորհրդաշատ նվերները մատուցում։ Իսկ խորհրդաշատ եմ գրում, որովհետև բերված ոսկին նշանակում էր, որ այդ Մանուկ Հիսուսը թագավորների Թագավորն է, կնդրուկը, որ անուշահոտ խունկ է՝ խորհուրդն էր այն բանի, որ այս Մանուկը հավիտենական Քահանայապետն է, իսկ զմուռսը, որով մեռելներին են պատում, նշանակում էր, որ այս ամենի հետ մեկտեղ այս Մանուկը մահ պետք է ճաշակի որպես ադամորդի։ Սրանք, իհարկե, աստվածային նախախնամությամբ էին կատարվում, քանզի ամբողջ աշխարհի համար պետք է տարածվեր Փրկչական խորհուրդը։
Երբ մոգերը վերադառնում են Պարսկաստան, երկրի թագավորն ու իշխանավորները հավաքվեցին ու հարցուփորձ արեցին նրանց ճանապարհորդության նպատակի մասին։ Իմաստուն մոգերը նրանց պատմեցին, ինչ տեսան ու որպես ապացույց այդ ամենի, ցույց տվեցին Մարիամ Կույսի կողմից իրենց ընծայված մի շոր, որով մինչ այդ Մանուկ Հիսուսին էին բարուրել։ Կրակապաշտ պարսիկները, որոնք այդ ժամանակ հուրն էին պաշտում որպես աստված, որոշեցին այդ նվերն իրենց աստծուն նվիրաբերել ու նաև ստուգել դրա զորությունը։ Երբ բարուրաշորը գցեցին կրակի մեջ, այն իսկույն լափեց շորը, իսկ երբ հանգավ կրակը, ապա բոլորը ապշած տեսան, որ մոխիրների մեջ Տիրոջ բարուրաշորը մնացել է բոլորովին անվնաս։ ՈՒ ամենքը հասկացան, որ այդ Մանուկն իսկապես Արարչի Որդին է աշխարհ եկած Մանուկի տեսքով։ Եվ բարուրաշորը որպես սուրբ մասունք սկսեցին համբուրել ու իրենց գլխին դնելով, օրհնություն ընդունել, ապա այն իրենց թագավորական գանձարանը դրեցին որպես ամենաանգնահատելի գանձ։
Հետագայում, երբ Բարդուղիմեոս առաքյալը գնաց Պարսկաստան` քարոզելու Տիրոջ Ավետարանը, պարսիկներից շատերը հավատացին և ընդունեցին Հիսուսին որպես Տեր ու Աստված, բայց մի քանի դար հետո նրանք տեղի տվեցին մահմեդականությանը ու դարձան այդ կրոնի հետևորդները, ու մնում են մինչև այսօր։ Բայց կան տեղեկություններ, որ հիմա այդ ազգի մեջ շատ հայտնի ու ծպտյալ քրիստոնյաներ կան, որոնք տարբեր երկրներ, այդ թվում և` Հայաստան գնալով մկրտվել են ու Սուրբ Հոգով և ընդունել վերստին ծնունդ։
Անցնենք առաջ ու պարզաբանենք, թե ինչո՞ւ են քրիստոնյաները Հիսուսի ծնունդը տարբեր օրեր նշում, քանի որ դեռևս միասնականություն չկա այս հարցում: Աշխարհի քրիստոնեական մեծամասնությունը այն տոնում է դեկտեմբերի 25-ին, ուղղափառները` հունվարի 6-ին, բայց մկրտությունը ուրիշ օր, իսկ մենք՝ հայերս, ըստ նախնի եկեղեցու սովորության, հունվարի 6-ին՝ թե՛ ծնունդը, թե՛ մկրտությունը, բայց քանի որ կա հին և նոր տոմարների հարցը, այդ պատճառով Երուսաղեմի մեր միաբանությունը այն տոնում է 13 օր հետո, այսինքն` հունվարի 18-ի գիշերը: Այս տոմարական թնջուկի մասին որպես հիմնավոր պարզաբանման կռվան այժմ մեջբերենք Ներսես Շնորհալու «Նամականուց» մի հատված. «Հայաստանյայց Եկեղեցու՝ նախնիներից սկիզբ առած ավանդություն է նաև հետևյալը։ Այն, որ Տիրոջ Ծննդյան ու Մկրտության տոնը նույն օրն ենք կատարում, և դա՝ ո՛չ վայրաբար, այլ հույժ խորհրդաբար։ Որովհետև բոլոր Եկեղեցիները սկզբում այսպես էին նշում։ Եվ թեպետ ժամանակներ անց այլ եկեղեցիներում մեկ տոնը երկուսի բաժանեցին (ինչպես այժմ ուղղափառներն են անում-հեղ.), մենք սուրբ Գրիգորից մեզ ավանդվածն անփոփոխ պահեցինք՝ ըստ սուրբ Ղուկաս ավետարանչի վկայության, որ Զաքարիայի պապանձվելուց հետո պատմում է և ասում, որ նա «այդ օրերից հետո գնաց իր տուն», և «հղիացավ նրա կին Եղիսաբեթը» (հմմտ. Ղուկ. Ա 23-24) ։
Իսկ մենք, ըստ սուրբ Ղուկաս ավետարանչի պատմության, ասում ենք, որ Եղիսաբեթը հղիացել է երկու տոների տասներկու օրերի լրանալուց հետո (որոնք Զաքարիայի «պաշտամունքի օրեր» է կոչվում), այսինքն՝ թշրինի քսաներկուսին և հոկտեմբերի իննին։ Եվ ըստ այս կարգի՝ Կույս Մարիամի ավետիսը լինում է ապրիլի վեցին, և [Քրիստոսի] ծնունդը՝ հունվարի վեցին։ Ըստ ամսաթվի՝ նույն օրն էլ, որում ծնվեց, երեսուն տարի հետո՝ հունվարի վեցին, տեղի ունեցավ Նրա մկրտությունը Հորդանանում։ Եվ սա անսխալ է, որովհետև եթե [Քրիստոսը] երեսնամյա էր և ոչ ավելի ու ոչ պակաս, ապա հարկ է, որ Ծննդյան օրը լինի նաև Մկրտության օրը, եթե պիտի երեսուն տարին մնա առանց պակասի և ավելցուկի։ Իսկ եթե նախ Ծնունդն է, և տասներկու օր հետո՝ Մկրտությունը, [ավետարանիչը] չէր ասի. «Հիսուսը [սկսելով] ՝ շուրջ երեսուն տարեկան էր» (Ղուկ. Գ 23), այլե՝ «Հիսուսը սկսելով՝ շուրջ երեսունմեկ տարեկան էր», ինչպես կարելի է տեսնել նաև օրերի անվանումներում։ Որովհետև երբ արևը ծագում է, ոչ թե անցած օրվա անունն ենք տալիս, այլ նորի. և ամիսների ու տարիների թվարկման դեպքում առաջին օրվան, որով է նոր [ամիսը կամ տարին] սկսվում, նորի անունն է տրվում և ոչ թե հնի։ Այս բոլոր ուղիղ և հայտնի պատճառներով առաջին հայրերը հաստատեցին Ծննդյան և Մկրտության խորհուրդները նույն օրը տոնել, և մենք, նրանց հետևելով, նրանց ավանդությունն ենք կատարում։ Ասվածներին կարելի է ավելացնել և մեկ այլ խորհրդական խոսք. ինչպես որ [Քրիստոսը] մարմնով ծնվեց սուրբ Կույսից, մկրտությամբ էլ ծնվեց Հորդանանից՝ մեզ օրինակ ծառայելով։ Եվ քանի որ երկուսն էլ ծնունդ են, թեպետ միմյանցից խորհրդով ու ժամանակով տարբեր, այդ պատճառով էլ սահմանվեց առաջին ծննդյան հետ միասին տոնել նաև երկրորդ ծնունդը։
Կային նաև բազմաթիվ այլ պատճառներ՝ արդարացնելու մեր ավանդությունը և առաջին հայրերի ավանդությանը համաձայն ցույց տալու նաև, որ մենք ինքնահաճությամբ չէ, որ մեր այսպես տոնելով բաժանվել ենք այլ ազգերից, այլ ուրիշները սկզբում մեր [ավանդությունն] ունեին և ըստ իրենց կամքի փոխեցին այնպես, ինչպես այժմ ունեն։ Իսկ մեր Եկեղեցին անփոփոխ պահեց առաջինների սովորությունը, չգիտենք՝ երկրի հեռավորությա՞ն պատճառով, թե [Եկեղեցիների] բաժանության, ինչի հետևանքով և ատելության ախտը ներս մտավ։ Քանզի ատելությունը ոչ միայն նորաձև ավանդություններին տեղ չի տալիս, այլև հակառակն ատելու պատճառով հին սովորություններից էլ է հնար գտնում հեռանալու։ Իսկ սիրո զորությունը ոչ միայն պատշաճն ու դյուրինը, այլև անպատշաճն ու դժվարինն է հանձն առնել տալիս՝ սիրելիին հաճելի լինելու համար։ Եվ ինչպես ինձ է թվում, այսպիսի բաներում հանցանքը ամսաթիվը կամ օրվա պատկերը չէ, այլ հակառակությունը միայն, որովհետև որ օրն էլ որ մեկը տոնում է անհակառակաբար, հաճելի է Աստծուն» ։
Ավետարանը նաև ասում է, որ մոգերը մանուկ Հիսուսին երկրպագելուց հետո մեկ այլ ճանապարհով գնացին իրենց երկրները։ Իսկ հայոց ավանդությունն ասում է, որ նրանք վերադարձին նորից Հայաստան եկան և որտեղից հետ գնալիս անցան մեր պատմական մի գավառով, որի անունը հետագայում անվանեցին Մոկս կամ Մոկաց (հիշո՞ւմ եք Մոկաց Միրզա համանուն երգը) ։ Իսկ Մոկաց անունը մնացել է նույն մոգ բառից, որովհետև մոգերից մեկը՝ Գասպարը, հիվանդանում է, մահանում է և թաղվում այնտեղ։ Հետագայում նրա գերեզմանի վրա Ամենափրկիչ անունով մի եկեղեցի են կառուցում։ Իսկ Ամենափրկիչը հենց Ինքը՝ Հիսուս Տերն է, Որին երկրպագելու էին գնացել երեք մոգերը։ Ըստ հայոց ավանդության այդ անունն են դրել եկեղեցու վրա, երբ Լենկ Թեմուրը (Թամերլանը), հրի-սրի մատնելով երկրները, մտնում է հայոց Մոկաց գավառը և հասնում է Ահին գյուղ, նրա առաջ է դուրս գալիս տեղի քահանան ու խնդրում, որ խնայի իր եկեղեցին ու չավերի մյուսների նման։ Լենկ Թեմուրը համաձայնում է բայց, մի պայմանով. որ քահանան կերակրի իր զորքին ու գերիներին։ Քահանան համաձայնում է։ Նա դաշտում տարածված զորքի մոտ է գնում, հետը վերցնելով ընդամենը մի եփած ոչխար ու մի զամբյուղ հաց։ Լենկ Թեմուրը արհամարհանքով ասում է, որ դա իր մի քանի զինվորներին չի հերիքի, ինչ մնաց ամբողջ զորքին։ Բայց քահանան հավատով դիմում է Աստծուն՝ այն նույն Աստծուն, որ Հրեաստանում հինգհազարից ավելի մարդկանց կերակրեց մի քանի ձկով ու հացով։ ՈՒ աղոթքից հետո Լենկ Թեմուրի ապշած հայացքի տակ բազմանում են հացն ու միսը այնքան, որ ամբողջ զորքն ու գերիները կշտանում են ուտելով։ Այդ հրաշքից ազդված Լենկ Թեմուրը թույլ է տալիս քահանային այնքան գերի վերցնել իրեն, ինչքան կտեղավորի իր եկեղեցին։ ՈՒ բոլոր անհաշիվ գերիներին, որոնք Երուսաղեմից մինչև Թիֆլիս, Թիֆլիսից մինչև Մոկաց գավառ գերեվարվել էին, մտնում ու տեղավորվում են այդ փոքրիկ եկեղեցում, ու դեռ ութ մարդու տեղ է մնում։ Վերջին ութ հոգուն, որոնք ծառայում էին Լենկ Թեմուրին, նրանց էլ է տալիս, ու երբ նրանք մտնում են եկեղեցի, հրաշքով եկեղեցին մի քարաժայռի է վերածվում. ոչ մուտք, ոչ ելք չնշմարելով։ Ապշած այդ հերթական հրաշքից Լենկ Թեմուրը հավաքում է իր ողջ զորքը ու շտապով հեռանում է այդտեղից։ Դրանից հետո, երբ լսում են երկրից Լենկ Թեմուրի հեռանալու մասին, քահանան նորից է աղոթում և քարաժայռը վերածվում է նախկին եկեղեցուն, որտեղից դուրս են գալիս բոլոր գերիներն ու Աստծուն փառաբանելով և հայոց հավատը գովաբանելով իրենց երկրներն են վերադառնում։ Դրանից հետո այդ եկեղեցին անվանում են Ամենափրկիչ։
Մոկաց գավառում Վարդանանց պատերազմից հետո առանձնացել է Եղիշե պատմիչը ու այնտեղ գրել իր Հայոց պատմությունը, կամ Վարդանանց պատերազմի մասին գիրքը։ Մնում է ավելացնել, որ Մոկաց գավառը գտնվում է Վանա լճի հարավային ափին, Ռշտունյաց գավառի մոտ։ Իսկ այս վերջին ավանդապատումները քաղվեցին ակադեմիկոս Հովսեփ Օրբելու Մոկաց գավառի մասին աշխատությունից, քանի որ այդ մեծ գիտնականն ու հայրենասերը հատուկ գործուղման է գնացել այդ ավանդաշատ վայրը ու գրի առել հայ ժողովրդի ծոցում պահված բազմաթիվ մարգարիտ պատմություններ, որոնցից երկուսի մասին արդեն կարդացիք։
Մնում է ավելացնել, որ Հիսուսի ծննդավայր Բեթղեհեմ անունը թարգմանվում է՝ Հացի տուն, մեր խոսքով ասած` Հացատուն, քանի որ երկնքից այստեղ իջավ և ծնվեց մեր հոգիներին կենդանություն տվող ՀԱՑԸ՝ ինչպես որ Ինքը՝ Տերը ասաց. «Ես եմ կենդանի Հացը, որ երկնքից է իջած. թե մեկը այս հացից ուտի, հավիտյան կապրի» (Ավետարան ըստ Հովհաննեսի 6.50)»:
Նա էր այն անարատ Գառը, որ աշխարհի մեղքերի համար Հայր Աստծված պիտի Զատկի օրը «մատաղ» աներ մարդկության անհաշիվ մեղքերի համար:
Ասենք նաև, որ Բեթղեհեմի Սուրբ ծննդավայրում միայն երեք ազգ իրավունք ունի տոնական արարողություններ կատարելու՝ հույները, լատիննները և հայերը, այն էլ ամեն օր: Մնացած զորավոր կարծվածները միայն ունկնդիրների դերում են: Բայց ինչպես Երուսաղեմի սուրբ Հարության Տաճարում է լարված փոխհարաբերությունների մեջ հայ և հույն հոգևորականությունը, նույնն էլ այստեղ է շարունակվում, որովհետև իրար չսիրող «քիստոնյա եղբայր» -ների համար Սուրբ ծննդյան այրում «նեղվածք» է։ Ինչպես տեսաք և՛ քրիստոնյա, և՛ եղբայր բառերը գրեցի չակերտների մեջ, որովհետև իսկապես չակերտավոր են երկուսն էլ, այսինքն` արտաքինից միայն, որովհետև այստեղ դարեր անընդմեջ քրիստոնյա «եղբայրները» իրենց տարածքների հաշիվներն են պարզել ու դեռ չեն վերջացրել։ ՈՒ չեն էլ վերջացնի, քանի դեռ չի վերադարձել տարածքի Տերը՝ Հիսուս Քրիստոսը, Ով խոստացել է մեկ հոտ և մեկ հովիվ դարձնել Իր եկեղեցին։
Այդ սուրբ վայրում՝ անմիջապես Հիսուսի ծննդյան տեղի խորանում, բազմաթիվ կանթեղներ են վառվում, ինչը լո՜ւռ և լուսավոր աղոթք է հիշեցնում: Դրանց մեջ նաև հայոց պատկանելության պայծառ ջահերն են, մանավանդ հենց Տիրոջ ծննդավայրի վրայի արծաթյա աստղի կողքին վառվողները, որոնք օր ու գիշեր կարծես աղոթում են մեր ազգի համար, որովհետև հիմա մենք ափսո՜ս, ավելի քիչ ենք աղոթում, քան մեր իմաստուն նախնիները, որոնք մեր ազգը ապրեցրին իրենց կենդանի հավատով:
Այդ Սուրբ գիշերը, երբ աշխարհի Փրկիչը ծնվեց, պատարագիչը, որ սովորաբար Երուսաղեմի հայոց պատրիարքն է լինում, Տիրոջ անունով և սուրբ Խաչով օրհնում է հեռավոր Հայաստանի ժողովրդին, որ խաղաղ ու բարի օրերի արժանանա, ասելով.
ՔՐԻՍՏՈՍ ԾՆԱՎ ԵՎ ՅԱՅՏՆԵՑԱՎ,
և լսվում է պատասխանը.
ՕՐՀՆԵԱԼ Է ԾՆՈՒՆԴԸ ԵՎ ՅԱՅՏՆՈՒԹՅՈՒՆԸ ՔՐԻՍՏՈՍԻ:
Վերջում, օգտվելով այս պատեհ առիթից, հորդորում եմ բոլորիդ. ժամանակ ու ջանք տրամադրեք ձեր ամենօրյա աղոթքների համար, առանց որի մենք չենք կարող հարատևել այս ահագնացող, դժվարին ու խառը ժամանակներում, քանզի մեր Տիրոջ կամքն է. «Աղոթք արեք, որպեսզի փորձության մեջ չմտնեք» (Ավետարան ըստ Մատթևոսի 26.19):
Որպես վերջաբանի օգտակար խոսք, հիշեցնենք մեր ընթերցողներին, որ Ճրագալույցի օրը հունվարի հինգի երեկոն է, երբ Սուրբ ծննդյան եկեղեցական արարողությունից հետո հավատացյալ ժողովուրդը մի-մի վառված մոմ է հետները տանում իրենց տները, որպես Հիսուսի Ծննդյան լույսի ավետիս, իսկ հաջորդ օրը՝ հունվարի 6-ին, Սուրբ Պատարագից հետո տեղի է ունենում Հիսուսի մկրտության արարողության հիշումը, երբ ջրի կաթսաների մեջ աղոթքներով լցնում են Սուրբ մեռոն ու օրհնված խաչն են իջեցնում այդ ջրի մեջ, որ խորհրդանշում է Հիսուսի Հորդանանի ջրերը մտնելն ու մկրտվելը Հովհաննես Կարապետի միջոցով, ով դրանից հետո անվանվեց Հովհաննես Մկրտիչ:
Այս 2014 թվականի Սուրբ ծննդյան տոնի օրհնությունների հետ մեկտեղ ցանկանում եմ մեր հայ ժողովրդին, մարմնավոր բարիքներից զատ, նաև հոգևորը՝ անսասան հավատ, հոգու խաղաղություն, սրտի ուրախություն, համբերություն ամեն տեսակի փորձություններում, սեր և միաբանություն ընտանիքներում, և ամենակարևորը՝ եղբայրասիրություն, այսինքն` ազգային ճշմարիտ միաբանություն եմ մաղթում բոլորիս։
ՈՒ քանի որ մեր ընթերցողները արդեն ծանոթ են Աստծո կանչի պատգամներին, որ անցյալ տարի տպագրում էին մեր թերթի էջերում, որպես ուրախության ու մխիթարանքի խոսք այս գալիք տարվա համար, կարդանք հունվարի մեկի պատգամը` ուղղված յուրաքանչյուրիս.
«Ես կանգնած եմ տարիների միջև: Իմ ներկայության Լույսը արձակվում է գալիք տարվա վրա՝ իբրև Արդարության Արեգակի ճառագայթ: Դեպի հետ՝ անցյալ տարվա վրա, նետվում է Իմ Ստվերը, ծածկելով անցած տարվա տագնապը, տառապանքն ու հուսախաբությունները:
Մի՛ մնա անցյալի վրա, այլ ներկայի վրա: Միայն թե գործածիր անցյալը ինչպես ծառերն են գործածում Իմ Արևալույսն ու տաքացնող արևի ճառագայթները աճելու համար: Դո՛ւ էլ միայն օրհնություններ ամբարիր Ինձանից՝ Աշխարհի Լույսից:
Քաջալերի՛ր ինքդ քեզ այս մտածումներով:
Մի կողմ թո՛ղ ապագայի ամեն մի վախ, թաղի՛ր աղքատության վախը, որ ունես սիրելիներիդ համար, թո՛ղ դառնության և անհանգստության ամեն տեսակի մտածում, թաղի՛ր քո բոլոր անսիրալիությունները, քո բոլոր զայրույթներդ, վրիպանքի զգացումդ, հուսախաբություններդ, որ ունեցար անձիդ և ուրիշների հանդեպ, քո մռայլությունը, քո վհատությունը, թո՛ղ որ դրանք թաղված մնան անցյալի մեջ, ու մենք հույսով առաջ ընթանանք նոր ու հարուցյալ կյանքում:
Հիշի՛ր, պետք չէ որ դու այնպես տեսնես, ինչպես աշխարհն է տեսնում: Ես բռնում եմ տարին Իմ Ձեռքերի մեջ-իբրև ավանդ քեզ համար: Բայց պիտի առաջնորդեմ քեզ օրիցօր: Մնացյալը Ինձ թող: Պետք չէ ժամանակից շուտ փափագ ունենալ քեզ տրվելիք ապագա պարգևը, գալիք օրերի մտածումներով ու վախերով: Յուրաքանչյուր օրվա համար ԵՍ պիտի հայթայթեմ անհրաժեշտ իմաստությունն ու զորությունը»:


Մեհրուժան ԲԱԲԱՋԱՆՅԱՆ

Статья опубликована в проекте Пресс-секретарь.
Поделись с близкими
Նիդերլանդական Օրագիր Գրական էջ
03:29, 22.12.2017
12978 | 0
01:01, 08.12.2017
29881 | 0
23:45, 27.08.2017
21569 | 0
наверх