Պատմական նյութերի ուսումնասիրող Խաժակ Սիրեկանյանը ֆեյսբուքյան իր էջում լուսանկարներ է հրապարակել ու գրել. «Ինձ ուղղակի մի հարց է տանջում, մատուռների վրա դրել- շարել են տասնյակ խաչքարեր, ցույց տալով, որ հավատքով ժողովուրդ են, բայց եկեղեցին, որը կառուցվել է հազարամյակ առաջ, վեհաշուք է, սրբատեղի, մեծ հոգի կա իր մեջ, ավեր, փնթի, խաչքարերը ջարդված, աղբի մեջ է:
Արդյոք կա՞ տարբերություն սրբատեղիների մեջ: Աստված այլ ձև է ընդունում սարի վրայի ու քարանձավի անշուք մատուռին, քան հրաշալիք համարվող եկեղեցո՞ւն:
Այդպես կարելի է մտածել, թե որ մենք քրիստոնյա նույնիսկ չկարողացանք համարվել..
Միայն աղոթքով քրիստոնյա չեն դառնում, եղածը պահպանելն էլ կապ ունի: Գնացածս եկեղեցիների մեծ մասը կեղտի մեջ կորած էր, քարերը խոտի ու աղբի մեջ, ավերված: Սա՞ է մեր գնահատականը մեր սուրբ արժեքներին:
Մարդկանց հոսքը չի դադարում մատուռներում, գնում ես եկեղեցի, ոչ մեկ չկա, դատարկ, ավեր կառույց.
եկեղեցին հազարամյակների հայի պատմությունն է կրում իր մեջ, նախաքրիստոնեական տաճարի ու քրիստոնեության պատմությունը կրող արժեք-կոթող է, բայց մեկուսի վիճակում:
Դա նրանից է, որ մենք հեշտի վազող ենք, ոչ թե հավատացյալ ազգ:
Հազար մարդ հազար եկեղեցի կսարքի, հազար մատուռ կսարքի, բայց հինը չի վերակառուցի:
Դրա համար պիտի արգելվի եկեղեցիների կառուցումը, մինչև բոլոր ավերված բերդերը, եկեղեցիները չվերականգնվեն:
Նույնը մեր անառիկ բերդերի մասին է խոսքը, ավերված, քանդված պատերով, կեսի համարյա հետքերն էլ չկա:
Այս ավերված եկեղեցիները, որ ունեն ուշադրության ու հոգատարության կարիք, իսկական սրբատեղիներն են, որտեղ հայը հազարավոր տարիներ ուխտ է կատարել, խունկ վառել»: