«Ազատ քաղաքացի» ՀԿ նախագահ Հովսեփ Խուրշուդյանի գրառումը․ «Պատերազմի ընթացքում եթե դեռ ինչ-որ տեղ արդարացված էր Ադրբեջանի ագրեսիան Արցախի դեմ ներկայացնել որպես ագրեսիա Հայաստանի դեմ՝ ընդգծելու համար մեր ազգային միասնությունը, ապա անհասկանալի է, թե ինչու պատերազմից հետո էլ Հայաստանը ամեն ինչում, ինչը վերաբերում է Արցախին, հանդես է գալիս իր անունից՝ դրանով ոչ միայն հարվածելով Արցախի առանց այն էլ խիստ նվազած սուբյեկտայնությանը, այլ նաև, փաստացի, համակերպվելով ադրբեջանականա այն թեզի հետ, թե այդ Հայաստանն էր զբաղեցնում 7 շրջանները:
Նիկոլ Փաշինյանը, ամեն անգամ խոսելով Ադրբեջանի գրաված տարածքներում ականների մասին, ասում է՝ մենք տվեցինք դրանք, կամ մենք պատրաստ ենք փոխանցել դրանք ամբողջությամբ: Բա Արցախն ո՞ւր կորավ: ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի հայտնի 4 բանաձևերից ուրևէ մեկում, որի վրա այդքան սիրում է հղում անել Ալիևը գեթ բառ չկա այն մասին, որ Հայաստանի Հանրապետությունը որևէ տարածք է զբաղեցրել Ադրբեջանում: Խոսքը գնում է Արցախի «հայկական ուժերի» մասին, իսկ Հայաստանին ընդամենը կոչ էր արվում օգտագործել իր ազդեցությունը այդ ուժերի վրա՝ հասնելու համար նրանց ետքաշմանը հայտնի շրջաններից: Նիկոլ Փաշինյանը, բանակցություններում և միջազգային դիվանագիտության մեջ ներգրավված մեր բոլոր պաշտոնյաները պետք է հատուկ շեշտեն, որ այն քարտեզները, որոնք արդեն տրամադրվել են Ադրբեջանին՝ Հայաստանի իշխանություններին են փոխանցել Արցախի իշխանությունները:
Ու սխալ է, որ Հաագայի դատարանում ՄԻԵԴ-ում Հայաստանի Հանրապետության ներկայացուցիչ Եղիշե Կիրակոսյանը, բառացի ցիտում է Նիկոլ Փաշինյանի խոսքերը: Լավ է, որ պարոն Կիրակոսյանը նշեց Ադրբեջանի կողմից դեռ նախորդ պատերազմում հարյուր հազարավոր ականներ տեղադրելու փաստը, որոնց ականազերծման ուղղությամբ որևէ քայլի չի գնում, նաև այն, որ Հայաստանը ոչ Ադրբեջանի և ոչ էլ Արցախի տարածքում չի իրականացնում ականապատում:
Հայաստանն ամեն կերպ պետք է հակադարձի Ադրբեջանի այն թեզին, թե Հայաստանը օկուպացրել էր իր տարածքները: Անկախ այն բանից, որ նախորդ երկու իշխանությունները ոչինչ չարեցին այդ թեզի ամրապնդման և միջազգային որոշ կառույցների կողմից ընդունման դեմ (ինչպես, օրինակ, Եվրոպառլամենտի կամ ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեայի կողմից)»։