ԱԺ նախկին պատգամավոր Սրբուհի Գրիգորյանը գրում է. «Սահմանին՝ կացին ու դանակ, Երևանում՝ ցոփություն
2018-ին, երբ ընտրվեցի ԱԺ պատգամավոր, իմացա, որ ամսական 100.000 դրամ պետությունից ստանալու եմ՝ որպես մարզի բնակիչ՝ Երևանում բնակարան վարձելու համար։ Դա առաջին հերթին աշխատավարձի հետ պետք է արդարացվեր քրտնաջան աշխատանքով։ Երկրորդ, մտածեցի հիփոթեքով տուն վերցնել և իմ միջոցներից վարկը փակելով հրաժարվել այդ գումարից։
Աստծո հաջողությամբ, մտածածս իրականացրինք՝ եղբորս օգնությամբ ու գնելուց անմիջապես հետո դիմում գրեցի ԱԺ այն ժամանակվա նախագահ Արարատ Միրզոյանին՝ խնդրելով դադարեցնել այդ գումարի վճարումը ինձ։
Իհարկե, տարբեր խորհուրդներ լսեցի (ոչ մեր կուսակցությունից), չհրաժարվել, ստանալ այդ գումարը հիփոթեքը փակել կամ բարեգործություն անել։
Ի՞նչ բարեգործություն պետության հաշվին, բնակչությանը խաբելով ախր...
Օգնականիս խնդրեցի դիմումը ներկայացնել ու չստացա այլևս այդ գումարը։
Հիմա լսում եմ ցոփությունը գերադասողների «հաջողությունների» մասին։
Էս ի՞նչ բան ա, լավ։
Սահմանին մեր երեխաները ահ ու դողով են ապրում, բնակիչները բարձերի տակ դանակ են դնում, որ աչք կպցնեն, կողքներն էլ՝ կացին, դուք ի՞նչ բանի եք։
18-ի հեղափոխությանը փողոց դուրս եկածները նաև դա մերժելու համար էին փողոց դուրս եկել, չէ՞
Ամոթ է»։