Քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանի թելեգրամյան գրառումը. «Հայաստանն ու Վրաստանը հայելային դիտարկելը, այդուհանդերձ, կարծում եմ այդքան էլ ճշգրիտ չէ: Օրինակ, առնվազն այն պատճառով, որ Վրաստանում էական խաղացող է Չինաստանը, իսկ Հայաստանում Չինաստանը համենայն դեպս առայժմ ակտիվ խաղացող չէ: Գուցե ունի ծրագրեր, կամ՝ անկասկած ունի, բայց դրանք կախված չեն անմիջականորեն Վրաստանի իրավիճակից:

Սա գործոններից կամ հանգամանքներից մեկն է: Կան շատերը, որոնք թույլ չեն տալիս Վրաստանն ու Հայաստանը դիտարկել այսպես ասած հայելային կերպով, պատկերացնելով, թե՝ ինչ վճռվի այնտեղ, նույն «վճիռն» էլ լինելու է Հայաստանի առնչությամբ:

Իհարկե Վրաստանում տեղի ունեցողը խիստ կարևոր է, իհարկե շատ գործոններ էլ ուղիղ ազդեցություն են ունենալու Հայաստանի վրա՝ այս կամ այն կերպ զարգանալու դեպքում, բայց չկա ընդհանուր հայելայնություն կամ նույնություն:

Բայց, Հայաստանի ու Վրաստանի պետական կենսունակության ու անվտանգության համար հիմնարար խնդիրը հենց դա է՝ կարողանալ հասնել թե միջպետական, թե հասարակական օրգանականության, կոոպերացիայի շատ սերտ մակարդակի:

Ըստ իս, դրա առավել մեծ հնարավորությունը կա, եթե Վրաստանում կառավարող լինի այն մտածողությունն ու աշխարհընկալումը, որ իշխանության ղեկին է ներկայումս:

Որովհետև այդ հարցի մասշտաբը թե՛ ներվրացական չէ, թե՛ անգամ կովկասյան չէ: Այդ հարցի մասշտաբը գլոբալ դիմակայությունն է, որը այսպես ասած պետական-ազգային ինքնությունների և վերազգային, վերպետական ֆինանսա-տեխնոլոգիական ցանցայնության միջև է»: