Ռազմական հարցերով վերլուծաբան Մհեր Հակոբյանի ֆեյսբուքյան գրառումը. «Հայերիս ճնշող մեծամասնության համար թուրքերն ու քրդերը նույնն են, իսկ շատերն էլ միայն վերջին օրերին իմացան թուրք-քրդական ծանր մրցակցության մասին, որը լիքն է արյունոտ էպիզոդներով: Մոտ օրերս, երբ մի քիչ թեթևանամ աշխատանքից, մանրամասն կանդրադառնամ վերջին հազարամյակում թուրք-քրդական հարաբերություններին: Այժմ միայն կարճ ասեմ՝ այնպես չէ կամ, այսպես ասենք, մեծապես այնպես էլ չէ, որ թուրք-քրդական հարաբերությունները հարյուրամյակների ընթացքում եղել են պարզ ու լուսավոր:
Արդյունքում՝ արաբական արմատներ ունեցող և մեծապես քոչվոր բեդվինական տարրի վրա հենվող Ուկայլյանների ու Նոմայրյանների էմիրները, որոնք իրենց փաստացի իշխանությունն էին տարածել Հյուսիսային Միջագետքի, ինչպես նաև Հայաստանի և Ասորիքի որոշ տարածքների նկատմամբ, ինչպես նաև արմատներով քրդական, սակայն արդեն արաբացած ու Հալեպում իշխող Միրդասյանները, մի կողմ թողնելով համաիսլամական միասնության իդեալիստական գաղափարը, ինչ-որ տեղ նույնիսկ հակված էին դիմադրել իսլամն ընդունած օղուզներին։ Նույն տրամադրություններն էին տիրում նաև քրդերի մոտ, որոնց հայաստանյան երկու գլխավոր գահատոհմերն էլ, ի դեմս Մրվանյանների ու Շադդադյանների, ինչպես նաև Ատրպատականի Ռավվադյանների, զգուշորեն և նույնիսկ երկյուղով էին նայում իրենց երկրներում հայտնված վայրագ օղուզներին՝ կարծես յուրօրինակ կերպով կանխազգալով, որ սկիզբ է առնում թյուրք-քրդական հազարամյա մի մրցակցություն, որտեղ թյուրքերը մշտապես ձգտելու են սահմանափակել քրդերի ազատությունները…»: