Շտապում էի աշխատանի-ծառայության և նախապես իմանալով, որ ինչ-որ երթ է լինելու մեքենաներով՝ ոտքով էի:

Նոութբուքս էլ անընդհատ սահում էր ուսիցս անհարմարություն ստեղծելով:

Կարծես թե ոչ մի երթ էլ չկար ու մտքումս անիծելով սոց.ցանցերի բլոգերներին մտա Մոսկովյան փողոց:

Խորհրդանշական էր որ հենց ՄՈՍԿՈՎՅԱՆ փողոցում դիմացից գալիս էր այդ երթ կոչվածը փակելով փողոցի լայնության կեսը:

Կանգնած նայում եմ երթի մասնակիցներին ակամա հիշելով «Չարենցի Ամբոխները խելագարված» -ը ու փորձում եմ ծանոթ գտնել:

Ամբոխից մի երիտասարդ դիմեց ինձ.

- Հոպա՜ր դո՛ւ էլ արի:

- Ո՞ւր:

- Առաջ, էլ ո՞ւր:

- Իմ առաջը մյուս կողմն է:

- Ոչի՜նչ, էդ կողմ էլ ենք գալու:

- Բա չեք երգելո՞ւ «Զարթնիր Լաո»,

«Վեր կաց գերեզմանից Անդրանիկ փաշա»

«Սարսափը տիրեց Օսմանեան զօրքին»

- Իրիգունը կերգենք:

- Իրիգունը կգա՜մ…

Վերջապես տեսա մի ծանոթ դեմք՝ ուսանողական ընկերուհիներիցս մեկին ու ձեռքով արեցի, որ մոտենա:

Մոտեցավ, ողջագուրվեցինք:

- Ի՞նչ ես անում սրանց մեջ, Լիլիթ ջան:

- Ոնց թե ի՞նչ, ակցիա եմ անում, ընտանիքով ենք:

- Ի՞նչ ակցիա:

- Ազա՜տ, անկա՜խ Հայաստան:

- Ազա՜տ, անկա՜խ ումի՞ց:

- Ա՛յ մարդ, կյանքից հետ ես մնացել, ազա՜տ, անկա՜խ Ռոբի՛ց ու Սերժի՛ց:

- Ոնց որ թե խառնել ես, սա հենց իրե՛նք են ղեկավարում:

- Իրոք որ հետ ես մնացել, այստեղ ամեն մեկը իր ակցիան է անում, մեզ այդպես են ասել:

- Լա՜վ, որ ակցիա ես անում, հետո ռոբն ու սերժը իրենց ակցիաներից քեզ բաժին կտա՞ն:

- Իրոք որ հետ ես մնացել, բաժին չեն տալիս այլ տանում են կամ բերման ենթարկում, հասկացա՞ր, արի գնանք ամուսնուս հետ կծանոթացնեմ:

- Չէ՜, ավելի լավ է բաժնում կծանոթանամ, մի երկու ժամից…