Ֆրանսիայի հրապարակն անշարժացած՝ Ասես երկրի կոնգրե՛սն էր մեծ, իր բնույթով դժնդա՜կ Բե՜մ էր ելել, բարբաջո՜ւմ էր թոկից փախած մի դաշնակ: Թո՜ւյն էր թափվել սատանայի սրտից քամած, Քաղաքներից ու գյուղերից, ստեպներից հեռու ու մոտ՝ Ու թվում էր հիմա նրանց - պիտի առնեն երկիրը մեծ,
Մայր էր մտնում իրիկնային արևը՝ թեժ լույսով վառված։ Սայաթ-Նովա ու Մաշտոցի խաչմերուկը շտաբ դարձրած Երգո՛վ էին պայքար տանում ամբոխները խելագարված։ Լուրթ աչքերով խորը, տխուր – մթում էին նրանք անհուն - Ու տագնապով անլըռելի, հայացքներով անթարթ լարված՝ Գիշերի դեմ խավարամած, աչքերն հառած կարմիր կետին՝ … Առավոտյան Հոծ խմբերով, նախկինների խոսքից խաբված, |