Ֆրանկների թագավորության շնորհած թագը, որ նա արդեն կրում էր իր գլխին, ոչ մի կերպ չի փոխել նոր թագավորի վերաբերմունքն Անտիոքի լատինական իշխանության նկատմամբ: 1203 թվականին Լևոնը ձեռնամուխ է լինում Անտիոքի գահի ժառանգության պայքարին, որին նա հավակնում էր 1201 թվականին Բոհեմունդի մահվանից հետո (Ռայմոնդ 3-րդի և Ալիսի որդի Ռուպեն-Ռայմոնդի համար): Մինչդեռ խաչակիր ասպետներն ու Անտիոքի վերնախավն իրենց իշխան էին ճանաչում Տրիպոլիի կոմս Բոհեմունդ 4-րդին՝ Բոհեմունդ 3-րդի կրտսեր որդուն: Անտիոքի մոտ տաճարականների հաղթանակից հետո Լևոնը ստիպված է եղել բավարարվել տաճարական միաբաններին պատկանող ամրոցի պաշարումով:

Հայերի և տաճարականների միաբանության միջև պատերազմը շարունակվել է բազում տարիներ, Ռոշ Ռուսսոլում՝ այն հրավանդանի հյուսիսում, որն արաբներն այսօր Ռաս էլ Խանզիր (Վարազի հրվանդան) են անվանում: Բոհեմունդ 4-րդը տաճարական ասպետներին հանձնարարել է պաշտպանել Անտիոքի դքսությունը, իսկ ինքը ձգտել է խելքի բերել իր երկու վասալներին, որոնք ապստամբել էին Տրիպոլիի կոմսությունում: Նա նրանցից մեկին պաշարել է Նեֆինա վայրում, բայց, այն բանից հետո, երբ Անտիոքը գրավելու նրա փորձերը բազմիցս անհաջողության են մատնվել, Լևոնը գրավել է այն սենեշալ Աքարիի մասնակցությամբ, և 1216 թվականին Պիեր 2-րդ դը Լոսեդիոն Ռայմոնդ- Ռուպենին թագադրել է Անտիոքի դուքս, այս քաղաքի սբ. Պետրոս եկեղեցում:

Տաճարականների թշնամի ու միաժամանակ դաշնակից Լևոնը, որին պապը հեռացրել էր եկեղեցուց տաճարական ասպետներին իրենց ունեցվածքը չվերադարձնելու համար, քայլ առ քայլ հասնում է նրան, որ վերացվում է եկեղեցուց իրեն վտարելու պապական որոշումը և 1217 թվականի օգոստոսի 5-ին, ի վերջո, Ոնորիոս 3-րդ պապը Ռուպեն-Ռայմոնդի ընտանիքն ու նրա դքսությունը Սուրբ Աթոռի հովանու տակ է առնում:

Մինչ տաճարականները կռվելիս են եղել Տրիպոլիի կոմսի դեմ, Լևոնը դաշինք է կնքել Նիկեայի կայսր Թեոդորոս Լասկարիսի հետ՝ նրան կնության տալով իր եղբայր Ռուպենի կրտսեր դուստր Ֆիլիպինին: Նա իրեն ապահովագրում է նաև իր երկրի արևմտյան հարևան մուսուլմաններից: Տավրոսից այն կողմ սելջուկները մի թագավորություն էին ստղծել Փոքր Ասիայում, որը շարունակ սպառնում էր Կիլիկիային՝ օգտվելով խաչակիրների նկատմամբ հռչակավոր Սալադինի տարած հաղթանակներից և հայերի ու լատինների միջև առկա տարաձայնություններից ու հակամարտությունից: Ռուստեմի տիրակալի բանդաները հասել էին նույնիսկ Սիսի պարիսպներին: Լևոնը մեկ հարվածով կարողացել է նրանց վտարել:

Հայ ժամանակագիրները շատ շփոթահար են եղել Լևոնի գործողություններից Երրորդ խաչակրաց արշավանքի սկզբից ի վեր. նրանցից ոմանք ասում են, թե Լևոնը եղել է Կիպրոսում՝ մասնակցելով Գի դը Լուսինյանի ամուսնությանը իշխանուհի Բերանժեր Նավարացու հետ, ուրիշներն էլ ասում են, թե այցելել է Պտղոմեան (Սուրբ Ժաննա դ՛ Արկ) պաշարող զորքերին. Ֆրանսիայի թագավոր Ֆիլիպ Օգոստոսի և Անգլիայի թագավոր Ռիչարդ Առյուծասրտի հետ, սակայն, համաձայն լատինական աղբյուրների, թեպետ հայ աղբյուրները հաստատում են դա, հազիվ թե Լևոն թագավորն անձամբ մասնակցել է երկու տարի տևած այդ պաշարմանը: Սակայն հայկական զորախմբերը մասնակցել են այդ պաշարմանը:

Լևոնը խորագետ քաղաքական գործիչ է եղել: 1187 թվականին բարոնի տիտղոս ստանալուց մինչև 12-րդ դարի վերջը արքայական թագ ստանալու համար ամեն ջանք գործադրելուց ու հաջողելուց հետո նրա միակ հոգսը եղել է ամրապնդել իր թագավորությունը և այնպիսի վիճակի հասցնել, որ կարողանա իր հարևան լատին սենյորներին, հույներին ու մուսուլմաններին պարտադրել, որ հաշվի նստեն իր հետ:

Նկարում՝ Լևոն 2-րդ արքայի ստորագրությունը:

(շարունակելի)