Մի կյանքը շա՜տ էր - քեզ հասկանալու,

Որ սխալվե՜լ եմ ու սխալվե՜լ եմ անդարձ,

Հազա՜ր ու մի հարց ունեմ քեզ տալո՛ւ,

Որոնց պատասխան

Չկա՛ անկասկած:

*

Ճանապարհներին ցավե՜ր եմ տեսել,

Մոխրացած սերե՜ր,

Դա՜վ ու խարդավանք,

Միլիո՜ն ու միլիո՜ն ձեռքեր եմ տեսել -

Դեպի քեզ պարզած…

Պղինձ - դեմքե՜ր եմ տեսել -

Որդի կորցրած կանանց աչքերում,

Պողպատյա ամուր նյարդե՜ր եմ տեսել-

Դստերը թաղող

Հայրական ձեռքում…

Մահացող մարդու շուրթե՜ր եմ տեսել

Դողացո՜ղ ու ծե՜ր…

Կյանքից հեռացած մանո՛ւկ եմ տեսել,

Որ պետք է ապրե՜ր ու…ապրե՜ր…

Տեսել եմ ինչպես էր տանջվում մայր-Գա՜յլը

Թակարդն ընկած իր ձագի կողքին,

… Քեզ համար որդի՜դ է ամենաթանկը,

Ու թակա՜րդն ընկած մարդկային հոգին…

Ինձ համար թա՜նկ են

Մա՜յրս, Դո՜ւստրս, Որդի՜ս,

Պատի՜վս անկասկած…

Ուրեմն ասա ի՞նչու է կյանքը

Այսքան անկատա՜ր-անարդար…

*

Մե՜կն է պատասխանը գազան Աշխարհի՝

«Չվիճե՛լ Մտքի՜, Հոգո՜ւ, Խղճի՜ հետ,

Փա՜ռք տալ առեղծված ուժին երկնային,

Որ ինչ որ եղե՜լ է՝

Քե՛զ հետ չի եղել …»