Արցախյան գոյամարտում ընկածներին Երկինքն աչքը բացեց, անձրևում է սակայն, Կամար ծիածանը կապեց, չդյութի՞ աղջկան: Թե անցնի տակով, կդառնա տղա, Հոգնել է սպասելով իր ասպետին նա: Վազում է բարակիրան օրիորդը դաշտերով, Լուրն հասավ տղային հավքի թևերով: - Հողմից էլ արագ առաջ սլացիր, Քանի դեռ ուշ չէ, դու նրան հասիր: Ծունկ իջիր: - Գթա, - դու նրան ասա, - Որ քեզ սիրում եմ, ինձնից լավ գիտես: Շատ մի կշտամբիր, մեղք չունեմ բնավ, Թե՞ դու չասացիր, որ կռիվ գնամ: Պատիվդ պահեմ, պահեմ հայրենին, Երկրից վանեմ անարգ թշնամին: Շատ քաջեր ընկան, նրանց` փառք, պատիվ, Սրբոց դասն անցան. գլուխ խոնարհիր: Ախ, հա°, տղա ես դու ուզում լինել, Արանց շարքերին համալրում բերել: Վտանգ չի սպառնում, հոգիս, հավատա, Կռիվը շուտով ավարտ կունենա: Տե°ս, ծիածանը Տերը հավաքեց, Անգամ նա է դեմ, որ տղա լինես: Իմ հարսնացուն ես, մնա` ինչպես կաս, Ես էլ ո՞ւմ գգվեմ, եթե առնանաս: Տան ճամփան բռնիր. իջավ երեկոն, Համբույրս հիշիր ու խոստումը քո: Մինչև այգաբաց արկ չի որոտա, Օգտվելով դադարից` մտքով քեզ հասա: Հեքիաթ հյուսեցի, տողեցի բալլադ, Հուսավորվեցի մեծ մարտից առաջ: Մնաց զենքերս օծեմ ես յուղով, Քեզ` բարի գիշեր, քնիր անխռով:
|