Ե՞ս էլ մոռանամ, երբ մոռացե՜լ են ինձ,

Ե՞ս էլ չկանչեմ, երբ կանչո՜ղ չունեմ,

Վաղո՜ւց է արդեն սրտիս հարազատ

Հնչյուններ չկան ու

Հիշողություններ:

Ներկա օրերս գիշերում դժգո՜ւյն

Դահիճների՜ն են սպասում զոհերի նման,

Փնտրող աչքերիս մշո՜ւշն է հսկում,

Էլ չի՜ աղմկում

Անձրև՜ն անհմա:

Մոռանալն իրո՜ք տհաճ զգացում է,

Նման՝ արևի շողից չօգտվող անտառին,

Դժվա՜ր է մոռանալ դեպքե՜ր ու դեմքե՜ր

Ու չհավատալ

Փրկարար ձեռքին:

Կասկածները քե՜ն են դառնում,

Անհո՜ւյս սպասումները դառնում են վրեժ,

Խաղա՜ղ ու հաշտ տե՜ղ են գտնում

Պատրանքնե՜րը

Իրարամերժ:

Գիշերն ինչպես մո՜ւթ անապատ

Ե՜րգ է երգում մի տխուր,

Աչքերիս մեջ հոգնությո՜ւնն է

Մրափելու տեղ որոնում:

Գիշերվա քամին ժայռե՜րն է կրծում,

Ջլատվո՜ւմ ժայռերի անթիվ քերծերից,

… Մոռանա՞մ, ինչպես ի՛նձ են մոռանում,

… Չկանչե՞մ, ինչպես էլ չեն կանչում ինձ:

Չարի ստվերի նման չարաշո՜ւք

Բոցավառվո՜ւմ են կամուրջներն հույսի,

Անհույս թախի՜ծն է օրը ներփակում,

Անծանոթ մի ձա՜յն

Կանչո՜ւմ է հեռվից: