Տեսնես ի՞նչ կա էն անպատիվ ցածում,
Ո՞նց են ապրում ժամը օրին հավելելով․
Ծիծաղածուն էլի պկու ածում,
Սրտի թունդ էր հանում՝ ավերելով։
Ողորկ բանը կրկին հայելի՞ է,
Աչքիդ չգա՝ պիտի դատա՞րկ թվա,
Մթնում լույսը որքան հաճելի է…
Արմաղանի նսեմ փայլը վկա։
Թափանցիկ է ու իրենով բան չի բեկում,
Էական չի՞, դիցուք, կեսը մեկում,
Քանի քննես, կասեն դուռն է թակում,
Կամ ծիկրակում ուրիշներից թաքուն։
Ինքն էլ գիտի, որ անբանից վնաս չկա,
Ձանձրանում է հույլը հորանջելով,
Քանի միմոս և արքայից արքա
Գահն են կիսում, ավա՜ղ, մեզ տանջելով։