Ու երբ կարդում ես ինձանից ճարպոտ ժամասացներին, Ինձ նման տգեղ, սակայն առավել այլանդակ ու գեշ Մտքի հարճերին, որոնց ուղեղի ճենճերի ծուխը մխացիր տապին Ձայնածերպերից դադար է հայցում, որպես սուրբ աղերս։ Ինչ ասեմ ես քեզ։ Ինձ հետ կարող ես առագաստ կիսել և նմանակել գեղանույշ կույսին, Ում աներևույթ ներկայությունը կոկորդս է քերում, Չասես, թե մգլոտ իմ ինքնությունը թառել է լուսնին Եվ ասելիքս բարբաջանքի պես էլ քեզ չի հուզում։ Գիտես քանի լեշ ու մեռելոտի Իմ կենսաթրթիռ պատկերը տարան բախտագուշակին, Որ նա էլ կարդա ճակատիս գիրը, Բայց զարմանալին այդ պ ոռնիկների փաղանգի մեջ չի, Այլ տվածուրիկ մեր շնորհների ինքնամսխումի։ Ես ինչ ասեմ ինձ և քեզ բաղաձայն իմ հակապատկեր, Մնում է այսպես ճաքերդ հաշվեմ, արձանագրեմ, Որ դեռ չեմ մեռել և մի օր պիտի պարտեզդ մտնեմ Եվ փորձեմ անհույս, բայց առանց ցավի Իմ վերջին պատճենն էլ նմանակեմ։ |