Թաքթաքուրը կշիռ չունի,
Ակնհայտը ծանր է շատ,
Անդիմադիր կիրքն ասունի
Չի նվազում բացահայտ։
Անմեղինն է թե հանցանքը,
Թե ձանձրույթը ժամերի,
Դե, կուլ չտաս այդ արցունքը,
Անբիծն էլ է դառնաղի։
Բախտն ում ուզում, կործանում է
Եվ չի միտում Պառնասին,
Մեկի խելքը երբ տանում է,
Պահ է տալիս կարասին։
Սաստիկ սերը տևական է,
Երբ մատնում է սևաչյան,
Հոլով կա, որ տրական է,
Ում տրվում է ենթական։
Բնազդաբար ինչ էլ անես,
Տպավորված անցյալից
Մի հուշ կա որ, թե չվանես,
Չես ազատվի էլ ցավից։