Ակնթարթները ձգվո՜ւմ են Դառնում են պա՜հեր, Պահերը ձգվո՜ւմ դառնում են ամի՜ս, Կյանքի ընթացքին լրիվ անտարբեր Դու քո պատյանից դեռ դուրս չե՛ս գալիս: Ամե՜ն մի աստղ Մի սպիտակ մեղու, Լուսինը՝ մայր-մեղու արծաթից, Գիշերվա շուրթից մի քա՜ղցր է ծորում Դու քո պատյանից դեռ դուրս չե՛ս գալիս: Խոհդ քնած է պատյանում-խեցի Քնով համակո՜ղ, Քնով անձկալի՜, Ասե՜ս գալիքը գրկել անցյալին Ու քեզ չի՛ թողնում դուրս գալ պատյանից: Եվ հանկարծ երկնից մի աստղ է ընկնում Գիշերվա խորունկ պարտեզի վրա, Քեզ թվո՜ւմ է թե մի լո՜ւր ես ստանում - Գիտե՞ս, Ճամպրուկս կապե՜լ եմ հիմա: Դու քո պատյանից շպրտվում ես դուրս, Վազո՜ւմ գալիքին ընդառաջ, Դու շա՜տ լավ գիտես լեզուն աստղերի, Աստղապարսերի պա՜րը խենթացած: Գիշերվա կպչո՜ւն ու մերկ ձեռքերով, Փորձում ես գրկել խո՜հդ կարոտի, Կարոտի շուրթից ծորում են քաղցրով Ակնթարթնե՜րը Սպասվող պահերի… Եվ ստացվո՜ւմ է, որ այն ա՜ստղ-մեղուն Սայթաքե՜ց, ընկա՜վ, մահացավ, … Չէ՞ որ գիտեի՜ր աստղերի լեզուն, Ուղակի չուզեցար հավատալ: Ակնթարթները դառնում են պահե՜ր, պահերը օրե՜ր… տարինե՜ր… Դու նորի՜ց փակված խեցի-պատյանում Լրի՜վ Անտարբեր… |