Անձրև է մաղում, Վաղո՜ւց է, որ անձրևն արդեն չի հուզում, Արև՞ թե՞ անձրև, ի՞նչ տարբերություն, Երբ քո մասին եմ անընդհատ խոսում: Այնքա՜ն եմ գրել քո մասին, Այնքա՜ն զրուցել պատուհանիս հետ, Որ այգումս աճած վայրի մասրենին Ինձ ընդունում է խելագարի տեղ… Մի խե՜ղճ հայացքով նայում է վրաս, Ճյուղերն իջեցնում է հողին, Քամին՝ այդ խելառն անաստված Պոկում է պտուղները դեղին: Տարիներս տեսնես ո՞վ տարավ, (Համրություն է ի՜մ և մասրենու միջև) Պարզվո՜ւմ է, որ այսքան ժամանակ Մասրենի՜, ես քեզ հետ եմ կիսվել: Խո՜ւլ, հա՜մր, համե՜ստ վկան ես եղել, Մտքերի՜, խոսքերի՜, տրամադրությա՜ն, Ինձ հետ հավասար դու էլ տառապել Ու մերկացել ես մտքերիս նման: Մասուրներիդ նման տարիներս թռան, Կառչած անցյալի թևերից, Չգիտեմ ինչո՞ւ, մասրենի աննման Ամաչո՜ւմ եմ նայել աչքերիդ… |