Ճնճղուկը հավին ասում է. -Դու էլ, ինձ պես, թևեր ունես, ուրեմն ինչո՞ւ չես փորձում թռչել: -Որովհետև անկարող եմ: -Ինչո՞ւ ես այդպես ասում: Դու ունես այն ամենը, ինչը ես ունեմ: Հավը նեղսրտած լսում էր ճնճղուկի խոսքերը և չէր ուզում պատասխանել: Ի վերջո նա զայրացած ասում է. -Հեռացի'ր, գնա' քո անապատը ու թող` իմ բնում հանգիստ քնեմ: Ես քո լեզուն չեմ հասկանում: -Ճիշտ է, դու չես ուզում իմ խոսքը լսել, - շարունակում է ճնճղուկը, - բայց իմացիր, որ վաղը մարդիկ քեզ բռնելու են, մորթեն և ուտեն: Դու խելք չունես: Ես քեզ խելացի բան եմ ասում, իսկ դու ինձ վանում ես: Շուտով, երբ մարդիկ կբնեն քեզ, որպեսզի մորթեն, այդ ժամանակ միայն ինձ կլսես: -Հեռացի'ր, - - ասում է հավը, - ես քեզ հետ գործ չունեմ: -Շա'տ լավ, - ասում է ճնճղուկը և թառում է մոտակա ծառին: Տանտերն առավոտ կանուխ արթնանում է ու մի մահակ է ձեռքն առնում, որպեսզի սպանի հավին: Տեսնելով նրան` հավը ցատկում է ցանկապատին, հետո լեղապատառ շրջանցում է տիրոջ տունը` շարունակ իրեն այսպես հանդիմանելով. «Երեկ, ա'խր, ճնճղուկն ինձ նախազգուշացրեց, մինչդեռ ես հրաժարվեցի նրա խրատը լսել»: Ծառին դեռևս թառած ճնճղուկն ասում է հավին. -Մտի'ր մարգագետնի խոտերի մեջ. եթե տերդ քեզ տեսնի` կսպանի: Երբ կանաչապատ դաշտի խորքերն հասնես, անշարժացիր: Հավն այս անգամ կատարում է ճնճղուկի խորհուրդն ու փախչում է մարգագետնի խորքը: Տերը նրան երկար ժամանակ որոնում է, բայց չի գտնում: Ի վերջո հոգնում է ու տուն է վերադառնում: Տեսնելով տիրոջ հեռանալը` հավը դուրս է գալիս խոտերի միջից, որպեսզի հանդիպի ճնճղուկին: Ճնճղուկը մի նոր խորհուրդ է տալիս հավին. «Եթե մարդը նորից փորձի քեզ բռնել ու մորթել, մեկ ձու ածիր: Երբ նա տեսնի ձուն, կմտածի` այս հավն ածան է, պետք չէ նրան մորթել: Նա ձուն տուն կտանի, կեփի, կուտի ու գոհ կմնա: Եվ ամեն առավոտ նա կվերադառնա այն տեղը, որտեղ դու ձու ես ածել ու քեզ հանգիստ կթողնի: Չմոռանաս խորհուրդս»: -Շնորհակա'լ եմ, եղբա'յրս, - պատասխանում է հավը, - սրանից հետո, մինչ ի մահ կանեմ այն, ինչ ասացիր: Շատ շնորհակալ եմ: Ճնճղուկն ավելացնում է. «Եթե խորհուրդս լսես, մարդիկ քեզ մորթելու ցանկություն չեն ունենա»: |