Բարի Լույս իմ քաղաք, իմ Աբովյան դարձած Էլլար--Դարանի: Իմ հպարտ ու անկոտրում Քաղաք: Իմ անկանխատեսելի և սխրանքների պատրաստ քաղաք ... իմ Աբովյան: Հիսունհինգ տարի միասին ենք ու հիսունհինգ տարի հպարտությամբ եմ բարձրաձայնել, որ -- Աբովյանցի եմ ու թասիբ + պատիվդ անսանդղակ բարձր եմ պահել: Հիշու՞մ ես առաջին մի քանի բազմաբնակարան շենքերդ, ոնց որ մի գյուղ լիներ: Նոր հարևաններ, կռիվ, վեճ, իրար գլխի ջուր թողել, ու էլի կռիվ, բայց դա մեր հոգսը չէր: Մենք երեխա էինք, մենք խաղում էինք, մենք կռվում էինք ու բարիշում: Դու իմ քաղաք շնչում էիր ու մեծանում: Համարյա բոլոր նոր կառուցվելիք շենքերիդ հիմքերի վրա բռնոցի եմ խաղացել, ընկել փոսը, քերծվել, լացել ու ամաչել լացելուս համար: Տափաստանոտ իմ քաղաք ուր ամեն ինչի այգի կար, ամեն ինչի բանջարաբոստանայինը կար: Քո հին, , բազառը, , , Մակար քեռիս, / տարիքով մեծերը կհիշեն հաստատ/ ով բուդկա ուներ, խուժան արաղ էր տալիս ու էդ արաղի խաղողը ես ու փոքր ախպերս էինք ճզմում կոխրճելով: Ուստա Լևոնը, ֆուբոլասեր, ծ...րա հարուստ ... հե՜յ գտի օրեր: Բուլվարդ ... ախպեր տեսնես մենք ՝ ծույլիկներս, դասերից թռնողներս որ չլինեինք, ո՞վ էր էդքան ծառի փոս փորելու, էդքան ծառ տնկելու հը՞: Ո՞վ էր հետո էդ ծառերի տակ, , ռազբիրյատներ, , ու կռիվներ անելու: Հե՜յ գիտի տղերք հետ եկեք Աբովյան, , ռազբիրյատ, , ու կռիվ անենք իրար հետ, եկեք, , քյաստմ, , տանք, եկեք Հայրենիք իմ պանդուխտ Ընկերներ: Ինչևէ արի չցավեցնենք իրար քաղցր ցավով, փորփրելով իրար, , վերքեր, , : Դու հոբելյար ես, ես պատվո պահապանդ, իմ շեն քաղաք, իմ սեր քաղաք, իմ Աբովյան -- Էլլար -- Դարանի: Շնորհավորհում եմ Քո տարեդարձը իմ Քաղաք, իմ Աբովյան: Անիծում եմ քեզ հավերժության, բնակիչներիդ՝ Հայության, ջահելներիդ՝ առողջության, ահելներիդ՝ արված գործով անմահության, իսկ ինձ խենթիս ՝ համբերության: Քո Վարուժ: Ինչ չգրեցի, թող շարունակի ով կգրի: Վարուժ Վրեժ Աղաջանյան |