Թե ժլա՜տ եմ խոսքերիս մեջ Ու գրածս շատ է շռա՜յլ տխրությամբ, Կարդա՛ հոգնած ճամփորդի պե՜ս Ու հեռացի՜ր լռությամբ, Մի՛ հարցրու «Ինչո՞ւ», «Ինչպե՞ս» Տողս կարդա կրկնակի, Թե տողումս քեզ չգտնե՜ս Պիտի զգաս քեզ երջանի՜կ… Դժբախտները չե՜ն հասկացվում՝ Բարդ է նրանց կյանքուղին, Միշտ արմա՜տն են ծառի փնտրում Մի՜շտ հայտնվում չոր ճյուղին: Ու թվո՜ւմ է դժբախտ մարդը Սև ագռա՜վ է կռկռան, Քանզի տանջող ցա՜վն ու դարդը Բղավո՜ւմ է բարձրաձայն: Գուցե՞ Տե՜րն է ժլատ եղել՝ Զրկե՜լ մի բուռ հաճույքից, Կամ… դժբա՜խտն է հրաժարվել Երջանկության իր հերթից: Քե՛զ է հասել, մեկ ուրիշի՜ Կա՜մ ժամկետն է լրացել, … Դժբախտ մարդը նմանվում է գրոշի, Որին կորցրե՜լ, բայց կորուստը Չե՛ն զգացել: |