Ամեն տարի է գինին մռմռուկ,
Տակը նստածի և թանձրը՝ մրուկ,
Անտարբեր ոնց եմ օրերում անձուկ
Ցավից ածանցում աղի արտասուք։

Ես իմ հարբելու չափը չգիտեմ,
Մելամաղձոտ եմ՝ գավաթը ձեռքիս,
Մնում է միայն ինձ կողքից դիտեմ,
Կշեռքի բերեմ քանքարը ձիրքիս։

Ինձ ե՞րբ կսիրես, երբ գինո՞վ լինեմ,
Թե՞ երբ թասերիս եզրերը լիզեմ,
Ամեն կում գուցե վերջինս լինի
Տարփածու մահը կողինքս շինի։