Թվում է թե կյանքն այնքան կա՜րճ է,

Որ ստիպում է քեզ

Անընդհատ վազե՜լ…

Ու թվում է թե ժամանակ չունե՜ս

Ո՛չ կանգ առնելու,

Ոչ հանգստանալո՜ւ…

Կարճ տարածության վազքի դուրս եկած

Ժամանակի հետ -

Ժամանակ ունես վիճաբանելու,

Աղոթքի համար Ժամանակ ունե՜ս,

Արցո՜ւնք թափելու Ժամանակ ունե՜ս,

Ժամանակ ունես

Սե՜րմը ցանելու, Բե՜րք հավաքելու,

Հպարտանալո՜ւ,

Անցա՜ծ-գնացա՜ծ օրերն հիշելո՜ւ,

Չարախոսելո՜ւ,

Չարաշահելո՜ւ,

Սո՛ւտ խոսքի համար Ժամանակ ունես

Բառե՜ր գտնելու,

Ժամանակ ունես ցավի՜ն հաղթելու,

Ժամանակ ունես նո՛ր ցավ գտնելու,

Դիմանալու ու դիմադրելո՜ւ:

Ու նմանվում ես ա՜յն ծարավ մարդուն,

Որը պատահմամբ աղբյո՜ւր է գտնում,

Բա՜յց…

Նորից ծարա՜վ…վազո՜ւմ է, վազո՜ւմ…

Կենսաբանական ռոբոտի նման կարծե՛ս

Հարմա՜ր ես կյանքին,

Նաև՜…անհարմար,

Ա՜յն աստիճանի, որ վազո՜ւմ, հասնում ես

Անդունդի եզրի՜ն…

Ու ժամանա՛կ ես գտնում խորհելու

Հարությա՜ն մասին…

Ստացվում է այնպե՜ս,

Որ չսիրելու Ժամանակ ունես-

Ինչքա՜ն որ ուզե՜ս…

Բայց, ա՜յ, սիրելո՜ւ՝

Ժամանա՜կ չունես…

Ս.Ումառ-Հարությունյան