Թվում է թե կյանքն այնքան կա՜րճ է, Որ ստիպում է քեզ Անընդհատ վազե՜լ… Ու թվում է թե ժամանակ չունե՜ս Ո՛չ կանգ առնելու, Ոչ հանգստանալո՜ւ… Կարճ տարածության վազքի դուրս եկած Ժամանակի հետ - Ժամանակ ունես վիճաբանելու, Աղոթքի համար Ժամանակ ունե՜ս, Արցո՜ւնք թափելու Ժամանակ ունե՜ս, Ժամանակ ունես Սե՜րմը ցանելու, Բե՜րք հավաքելու, Հպարտանալո՜ւ, Անցա՜ծ-գնացա՜ծ օրերն հիշելո՜ւ, Չարախոսելո՜ւ, Չարաշահելո՜ւ, Սո՛ւտ խոսքի համար Ժամանակ ունես Բառե՜ր գտնելու, Ժամանակ ունես ցավի՜ն հաղթելու, Ժամանակ ունես նո՛ր ցավ գտնելու, Դիմանալու ու դիմադրելո՜ւ: Ու նմանվում ես ա՜յն ծարավ մարդուն, Որը պատահմամբ աղբյո՜ւր է գտնում, Բա՜յց… Նորից ծարա՜վ…վազո՜ւմ է, վազո՜ւմ… Կենսաբանական ռոբոտի նման կարծե՛ս Հարմա՜ր ես կյանքին, Նաև՜…անհարմար, Ա՜յն աստիճանի, որ վազո՜ւմ, հասնում ես Անդունդի եզրի՜ն… Ու ժամանա՛կ ես գտնում խորհելու Հարությա՜ն մասին… Ստացվում է այնպե՜ս, Որ չսիրելու Ժամանակ ունես- Ինչքա՜ն որ ուզե՜ս… Բայց, ա՜յ, սիրելո՜ւ՝ Ժամանա՜կ չունես… Ս.Ումառ-Հարությունյան |