Դու հետ ես դառնում, որ գնաս առաջ, Անցած օրերիդ ցավն ես լծորդում, Երբ աստծո մաղից ամպրոպ ու շառաչ Մտապատկերիդ ծիրն են նորոգում։ Թասընկերդ ո՞վ էր, պարոն ոչ-ոքի, Իր ակնարկների մաղձն էր շատարել, Փանաքիդ համար նա էլ չքոտի՝ Աղու խոսքով էր անձդ սատարել։ Քանի մոնթեր կան, որ ժիր են եկել, Անխորագիր է գրվածքդ էլի, Եվ թե անցյալում ոչինչ չես փոխել, Քո ժամանակն է կույս անգզելի։ |