Ես դո՛ւրս եմ գալիս ճշտի կապանքից,

Որտեղ թաղված է մի ամբո՜ղջ

Անցյալ,

…Նայո՜ւմ եմ անտեր մի հողաթմբի,

Որ երազել է շիրմաքար դառնալ…

Մի ցուցանակ է (ո՛չ տապանագիր)

Անձրևն ու ժա՜նգը կերե՜լ են նրան,

Մի կերպ կարդացվում է.

«այսինչյա՜ն … այսի՜նչ»

Սի՜րտս ցավում է՝ տեսնես ո՞վ է նա:

Ալեկոծվո՛ւմ է տագնապն իմ սրտում.

Չէ՞ որ Կի՜ն է եղել, Դո՜ւստր, Քո՜ւյր

Կամ Մա՜յր…

… Արձանի նման քարանում եմ լուռ

Ու կանգնած մնում որպես մահարձան:

Թե ո՞ւր են խոհերս ձգո՜ւմ, չգիտե՜մ՝

Համահունչ կառչած ներկա օրերիս,

Օրերիս «դա՜ռը» ի՞նչպես եմ շնչում -

Երանի տալով հեռո՜ւ

Անցյալիս…

Կյանքն արդեն մեկ ա՜յլ Կյա՛նք է ինձ հուշում,

Որ ո՛չ անցյալ կա, ո՛չ էլ ապագա,

Կյանքը ներկա՜ն է,

Վկան՝ հողաթումբը…

և մեկ էլ գրված տողերն անավարտ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան