Արցո՜ւնքն է էլի Արցունքի վերջը- Մի քիչ հուսախա՜բ, թուլացա՜ծ, Արցունքով չի՛ փակվում տխրության էջը Այլ հիշողությո՜ւն է դառնում Դառնացած… Արցունքից հետո անձրևի նմա՜ն Մի ծիածան է կապվում աչքերում, Որտեղ կապո՜ւյտն է իշխում գույներին Կապո՜ւյտն է մնում բիբերում… Փակված տխրության էջը խունացած Արևի նման ամեն իրիկուն Ծալվո՜ւմ է ասես մի հի՜ն պատմուճան, Որի կարիքը էլ չի՛ զգացվում: Արցո՜ւնքն է էլի Արցունքի վերջը- Մի քիչ հուսախա՜բ, թուլացա՜ծ, Հիշողությո՜ւնն է ամե՜ն ինչի Վերջը, և նաև Սկի՜զբը մոռացված… |