Մի կո՜ւշտ քնեի Եվ ուրիշ ոչի՜նչ, Բայց ցավո՜ք արդեն ժամանակ չկա՛, Չնայած պառկո՜ւմ եմ, Շուռումուռ գալիս Ու թվում է թե քանի չե՛մ քնել Դեռ չե՛մ կորցնում ժամանակ: Չէ՜, Չե՜մ հասկանում, թե ո՞ւմ եմ խաբում, Ի՞նձ, Ժամանակի՞ն, Բախտի՞ն նեղացկոտ, Այդ պահերի՜ն է, որ չե՛մ ճանաչում ինձ՝ Ինքս ինձ համար մնո՜ւմ անծանոթ: Անծանո՜թ Կա՜մ էլ մի վտարանդի- Վտարված սեփական մարմնի կողմից, Ատո՜ւմ եմ ինքս ինձ որպե՜ս մի լքված Իմ սեփական կաղապարից: Գրողի ծո՜ցը թե ժամանակ չկա՛, Դանդա՜ղ-ծուլորեն Մի կո՜ւշտ քնեի կաղապարիս հետ, Ժպտայի փոքրիկ Հիսուսի նմա՜ն Սո՜ւրբ Աստվածածնի նուրբ ձեռքերի մեջ… |